«Ένα» είναι ο τίτλος του πρώτου θεατρικού έργου της Ειρήνης Λουκάτου που παρουσιάζεται στο Θέατρο Ροές από 4 Νοεμβρίου.
Μια ελεγεία για τον έρωτα, τη θυσία και την απώλεια που σκηνοθετεί ο Σπύρος Μιχαλόπουλος με πρωταγωνιστές τους Λήδα Ματσάγγου και Θύμιο Κούκιο.
Με φόντο τους ήχους του βιολιού και του πιάνου εξυφαίνεται η σχέση ενός ζευγαριού μουσικών. Ο θεατής παρακολουθεί το ζευγάρι μια καθημερινή απόγευμα στο σπίτι του. Παρόν και παρελθόν ξεδιπλώνονται σταδιακά μέσα από αποκαλυπτικούς διαλόγους αλλά κυρίως μέσα από όσα δε λέγονται αλλά υπονοούνται...
Ισορροπώντας ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, το έργο μιλάει για την ευτυχία και τη δυστυχία, την απώλεια και το φόβο και μια σειρά από δυνατά ορμητικά συναισθήματα που κινούνται στα όρια και πέρα απ' αυτά. «Ένα»....δράμα πίσω από τους τέσσερις διάφανους τοίχους ενός σπιτιού, που αγγίζει τις βαθύτερες έννοιες της ανθρώπινης ψυχής και μας κάνει όλους να σκεφτούμε: «Εγώ τι θα έκανα στη θέση τους;».
H σκηνοθεσία είναι του Σπύρου Μιχαλόπουλου, τα σκηνικά-κοστούμια του Γιώργου Γεωργίου και οι φωτισμοί του Γιώργου Φρέντζου. Παίζουν οι Λήδα Ματσάγγου και Θύμιος Κούκιος.
Το έργο της Ειρήνης Λουκάτου είναι ένα μονόπρακτο με δύο πρόσωπα: Αυτή είναι μια γυναίκα γύρω στα 40, γνωστή σολίστ πιάνου, που ζει σ' αυτό το σπίτι 20 χρόνια. Αυτός, ο σύζυγός της, βιρτουόζος βιολονίστας. Η γυναίκα έχει εγκαταλείψει το πιάνο δέκα χρόνια και εργάζεται ως καθηγήτρια μουσικής σε μουσικό σχολείο. Ζευγάρι στη ζωή και ντουέτο μουσικής δωματίου στο παρελθόν, οι δύο πρωταγωνιστές μοιράζονται την αγάπη που τους ενώνει αλλά και το πάθος τους για τη μουσική. «....Μόνο μαζί σου έπαιζα τόσο καλά. Έπαιζα χωρίς να σκέφτομαι.. Όλο μου το σώμα, ένα μεγάλο μουσικό όργανο. Είχα ξεκλειδώσει......Όταν σταμάτησα να παίζω, το φως χάθηκε. Έσβησε. Για πάντα. Δεν ένιωθα πια. Τίποτα. Έβλεπα τους υπόλοιπους ανθρώπους να ζούνε, να παλεύουν, να ονειρεύονται, να μισούν, ν' αγαπάνε και ένιωθα παράταιρη. Μια λάθος νότα στο σολφέζ του κόσμου.» Η ιστορία αρχίζει ένα απόγευμα που η γυναίκα γυρίζει σπίτι απ' τη δουλειά της. Ξεκινά μια συζήτηση – εξομολόγηση μεταξύ τους, ώσπου μια ανατροπή ταράσσει τις ισορροπίες του φαινομενικά ταιριαστού αγαπημένου ζευγαριού. «... κάτι μέσα μου ουρλιάζει, βρυχάται, «Θέλω να ζήσω. Άσε με να βγω από αυτό το σπίτι!»
