«Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι η ευλογία και η κατάρα της ζωής μας»

— Πανδημία και καλλιτεχνική διεύθυνση ενός ΔΗΠΕΘΕ. Μπορεί το θέατρο να ξανασταθεί στα πόδια του σε τέτοιες συνθήκες;

Ήδη στάθηκε, δεν έχει άλλη επιλογή. Επτά χρόνια χωρίς καλλιτεχνικό διευθυντή είναι πάρα πολλά για έναν οργανισμό. Στο μεσοδιάστημα άλλαξαν τα πάντα. Τεχνολογία, επικοινωνία, αντιλήψεις, πλαίσια σχέσεων και αυτοπροσδιορισμού, οι επιλογές ψυχαγωγίας των ανθρώπων και το σύνολο της διασύνδεσης των πολιτιστικών οργανισμών. Είτε βρίσκεσαι στην περιφέρεια είτε στο κέντρο των καλλιτεχνικών εξελίξεων, οφείλεις να δημιουργήσεις και να προσφέρεις, υπερβαίνοντας όλες τις μέχρι τώρα παραδοσιακές μεθόδους.

— Όχι εύκολο στοίχημα. Σε ποιες καλλιτεχνικές κατευθύνσεις κινηθήκατε και τι αποτέλεσμα έχετε;

Ξεκινήσαμε από το οργανωτικό κομμάτι, που είναι το Α και το Ω. Το καλλιτεχνικό είναι το ενδιάμεσο, το οποίο βγαίνει ευκολότερα. Οπότε οργανωθήκαμε, καλύψαμε κενές θέσεις και σε λιγότερο από έναν χρόνο παρουσιάσαμε πέντε θεατρικές παραγωγές. Προχωράμε σε δημιουργία ψηφιακού υλικού με βίντεο και podcasts, κινηματογραφικές λήψεις των παραστάσεών μας, σχεδιάζουμε αναμόρφωση του συνόλου του εξοπλισμού και έχουμε μια μεγάλη βάση δεδομένων από καλλιτέχνες που θέλουν να συνεργαστούν μαζί μας, την οποία θα λάβουμε υπόψη για τις μελλοντικές παραγωγές. Κινούμαστε αντίθετα από τα συνηθισμένα, και μάλιστα επιθετικά.

Δεν πιστεύω στo star market του θεάτρου. Πιστεύω στις ομάδες, στη συσσώρευση ταλέντου και θετικής ενέργειας. 

— Πιστεύετε στη λειτουργικότητα των ΔΗΠΕΘΕ; Αγκάλιασε το κοινό της Λαμίας το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που έχετε παρουσιάσει; Πώς έχετε αποφασίσει να μιλήσετε καλλιτεχνικά σε ένα κοινό που ίσως δεν έχει τη δυνατότητα να δει δέκα παραστάσεις σε μια σεζόν;

Τα ΔΗΠΕΘΕ είναι υπέροχος θεσμός. Πρέπει να αναβαθμιστούν τώρα, να γίνουν μικρά εθνικά περιφερειακά θέατρα με οργανόγραμμα και νέες ειδικότητες (επικοινωνία, υπεύθυνος παραγωγής κ.λπ.), ώστε να συνομιλήσουν ισότιμα με το θεατρικό κέντρο της Αθήνας αλλά και αντίστοιχους διεθνείς οργανισμούς. Πρέπει να ξεφύγουν από τον τοπικισμό τους. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει όταν μία μόνο πόλη είναι υπεύθυνη κάθε φορά για τη λειτουργία τους. Στην πρώτη μας παραγωγή στην Κεντρική Σκηνή, τον Κατά φαντασίαν ασθενή, τον περασμένο Δεκέμβριο παίξαμε σε γεμάτη αίθουσα 500 θεατών, όταν κεντρικές σκηνές της Αθήνας είχαν 40 εισιτήρια. Δημιουργήσαμε μια παραγωγή χωρίς εκπτώσεις, πρωτότυπη, με τον στόχο το κλασικό/mainstream έργο να παρουσιαστεί με απρόσμενο τρόπο, χωρίς να αλλοιώνεται το ύφος του. Και αυτό πέτυχε. 

— Τέχνη, πολιτική, τηλεόραση (λιγότερο πια) και πάλι θέατρο. Πού καταλήγετε σήμερα, ωριμότερος και με διαδρομή περίπου είκοσι πέντε χρόνων;

Καταλήγω ξανά στην τέχνη μου. Και τη βοηθάω από τη θέση του στελέχους πια, στα οποία θεωρώ ότι έχουμε τρομερή έλλειψη. Δεν διαθέτουμε manager στον πολιτισμό, παρά ελάχιστους, και εννοώ καταρτισμένους, χωρίς στεγανά και ιδεοληψίες και χωρίς να είναι αποκλειστικά εμπειρικοί μάστορες του επαγγέλματος. Δεν πιστεύω στο εγνωσμένο κύρος ως κριτήριο επιλογής διοικητών στην τέχνη, πιστεύω στην κατάρτιση σε συνδυασμό με το αξιακό πρόσημο. Προσπαθώ να δημιουργήσω έναν οργανισμό όπως θα ήθελα να είναι ο οργανισμός όπου θα δούλευα κι εγώ ως ηθοποιός, με σεβασμό, χαρά και ανοιχτούς ορίζοντες. Μια αγκαλιά ανθρωπιάς που με αυτοπεποίθηση θα παράγει πολιτισμό, δεν θα είναι ένα θεατρικό ξενοδοχείο μετακλήσεων και καλλιτεχνών guest stars αλλά θα δίνει ευκαιρίες και θα παρουσιάζει νέους καλλιτέχνες που είναι οι πλέον αδικημένοι στη χώρα και ως γενιά. Δεν πιστεύω στo star market του θεάτρου. Πιστεύω στις ομάδες, στη συσσώρευση ταλέντου και θετικής ενέργειας. 

— Τι θα δει το κοινό στο Βασιλάκου; Μολιέρο κλασικό και ανυπέρβλητο ή Μολιέρο πειραγμένο και μοντέρνο;

Όλα αυτά μαζί. Δεν πειράξαμε το Μολιέρο, προσθέσαμε σε αυτόν το δικό μας στίγμα. Ο Κώστας Γάκης έγραψε την παράλληλη ιστορία ενός περιπλανώμενου θιάσου της μεσαιωνικής Γαλλίας που παρουσιάζει το έργο του Μολιέρου σε διάφορες πόλεις, με ευτράπελα, δύσκολες και υπερφυσικές στιγμές σε ένα ταξίδι αναζήτησης της έμπνευσης του σπουδαιότερου θεατρικού συγγραφέα της ηπειρωτικής Ευρώπης. Υψώνουμε το δικό μας, μικρότερο βέβαια, ανάστημα δίπλα στου Μολιέρου, αφού μελετήσαμε εξαντλητικά την εποχή του, αφού την ερωτευτήκαμε και την αναδείξαμε σε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και του έργου του. Και όλα αυτά με πολύ γέλιο, ποίηση, συγκίνηση, υπέροχα τραγούδια και αγάπη γι’ αυτό το ρημαδιασμένο επάγγελμα του ηθοποιού που είναι η ευλογία και η κατάρα της ζωής μας. 

Σκηνοθεσία-μουσική απόδοση & πρωτότυπο κείμενο: Κώστας Γάκης

Παίζουν: Θανάσης Τσαλταμπάσης, Αγοραστή Αρβανίτη, Νάστια Βραχάτη, Στεφανία Καλομοίρη, Μαρία Παπαφωτίου, Δημήτρης Καλαντζής, Ορφέας Παπαδόπουλος, Νίκος Ορφανός, Αλέξανδρος Ζουριδάκης

Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου

Προφήτου Δανιήλ 3 & Πλαταιών, Κεραμεικός

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: 31/1 - 1/3, & για πέντε Δευτέρες στις 20:00 & για πέντε Τρίτες στις  21:00