Η σταρ της όπερας Ανίτα Ρατσβελισβίλι έφτασε στην Αθήνα για την «Κάρμεν» του Μπιζέ

Η δημοφιλέστερη όπερα του γαλλικού ρεπερτορίου επιστρέφει στο Ηρώδειο από την Εθνική Λυρική Σκηνή στις 27, 28, 29 και 31 Ιουλίου 2018, σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού και σκηνοθεσία Στήβεν Λάνγκριτζ, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Για τον εμβληματικό και ιδιαιτέρως απαιτητικό ρόλο της Κάρμεν ήρθε στην Ελλάδα για πρώτη φορά μια από τις κορυφαίες λυρικές πρωταγωνίστριες. Η Ανίτα Ρατσβελισβίλι, η σταρ της Σκάλας του Μιλάνου, της Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης και της Όπερας του Παρισιού, θεωρείται η πιο επιτυχημένη Κάρμεν της εποχής μας.

Στις αποκλειστικές εικόνες από την αίθουσα προβών της Λυρικής στο ΚΠΙΣΝ βλέπουμε επίσης τον συμπρωταγωνιστή της Πάβελ Τσέρνοχ, ο οποίος ερμηνεύει τον ρόλο του Δον Χοσέ, τον σκηνοθέτη Στήβεν Λάνγκριτζ και τον μαέστρο Λουκά Καρυτινό.

Στη δεύτερη διανομή τον ρόλο της Κάρμεν θα ερμηνεύσει η διακεκριμένη Αμερικανίδα Κέιτ Ώλντριτς. Η Ώλντριτς έχει ερμηνεύσει τον ρόλο με μεγάλη επιτυχία σε Μόναχο, Βερολίνο, Μετροπόλιταν, Ζυρίχη, Λυόν, Βερόνα, Πεκίνο κ.ά.

Η Κάρμεν, σε σκηνοθεσία του διακεκριμένου Βρετανού σκηνοθέτη Στήβεν Λάνγκριτζ πρωτοπαρουσιάστηκε στο Ηρώδειο το 2016. Σύγχρονη, αιχμηρή και επίκαιρη, τοποθετείται στην Ευρώπη των κλειστών συνόρων και της φτώχειας.

Η Κάρμεν, σε σκηνοθεσία του διακεκριμένου Βρετανού σκηνοθέτη και καλλιτεχνικού διευθυντή της Όπερας του Γκαίτεμποργκ, πρωτοπαρουσιάστηκε στο Ηρώδειο το 2016 σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Σύγχρονη, αιχμηρή και επίκαιρη, τοποθετείται στην Ευρώπη των κλειστών συνόρων και της φτώχειας.

Η εμβληματική όπερα εξακολουθεί να προκαλεί σήμερα, όπως και όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, πριν από 143 χρόνια στο Παρίσι.

Η Κάρμεν υπερασπίζεται την ελευθερία της και το δικαίωμα να επιλέγει η ίδια ερωτικούς συντρόφους, όχι να την επιλέγουν αυτοί. Αποτελεί απειλή για κοινωνίες ανδροκρατούμενες και πατριαρχικές. Οι επιλογές της απειλούν τα θεμέλιά τους. Μόνη λύση η εξόντωσή της. Την αναλαμβάνει ο ερωτευμένος και «προδομένος» Δον Χοσέ.

Η αντισυμβατικότητα του χαρακτήρα της ηρωίδας του έργου υποστηρίχτηκε από τη μουσική. Ο Μπιζέ συνδύασε με εξαιρετική επιτυχία το «υψηλό» και το «λαϊκό», εντάσσοντας «λαϊκότροπους» σκοπούς σε ένα «σοβαρό» είδος. Όχι με διακοσμητικό τρόπο, όχι στο πλαίσιο της αισθητικής του οριενταλισμού, αλλά προκειμένου να υπηρετήσει τη δραματουργία του έργου.