Από 21 Μαρτίου στο Από Μηχανής Θέατρο παρουσιάζεται η παράσταση Kαφενείο «ΤΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ» σε σκηνοθεσία Στέλιου Καλαθά, ένα έργο σε τρεις πράξεις.
Κάποιοι πιστεύουν ότι μεταθανάτια ζωή υπάρχει, κάποιοι πως όχι. Πολλοί έχουν περιγράψει επιθανάτιες εμπειρίες. Άνθρωποι που έχουν πέσει σε κώμα και «ξύπνησαν» μετά. Πήγαν, λέει, και ήρθαν. Πού και πότε και τί; Ρωτάμε. Μα πέρα από το πού και το πότε και το τί, υπάρχει πάντα και ένα άλλο ερώτημα. Μετάνιωσαν; Για τα όποια κρίματα. Μικρά ή μεγάλα.
Οι μεγάλες θρησκείες τονίζουν τη σημασία της μετάνοιας και της συγχώρεσης. Τη λυτρωτική τους σημασία. Και βέβαια αν δεχθούμε την έννοια της μετάνοιας, επακόλουθα θα πρέπει να αναρωτηθούμε για τον τρόπο. Και ας μην ξεχνάμε ότι μετάνοια σημαίνει πάντα αλλαγή. Κάποια από τα παραπάνω προσπαθεί να φωτίσει το έργο.
Η ζωή ενός ορεινού χωριού στη μέση του πουθενά, ταράσσεται ξαφνικά όταν ξεσπά αναπόφευκτη βία. Τέσσερις άντρες και μία γυναίκα. Ο τόπος σφίγγει τους πρωταγωνιστές σαν μέγγενη. Δημιουργεί αδιέξοδα. Ερωτικά, κοινωνικά, ηθικά, οικονομικά. Κακό χωριό τα λίγα σπίτια, λένε.
Το έργο μιλάει, όπως σχεδόν όλα τα έργα, για τη ζωή και το θάνατο. Προσπαθεί όμως να κάνει και ένα βήμα πέρα από αυτά. Σε αυτό που κάποιοι , φιλοσοφικά ίσως και μόνο, αποκαλούν επέκεινα, με στόχο την λυτρωτική σημασία που έχει η έννοια της μετάνοιας.
Παίζουν οι ηθοποιοί: Λεωνίδας Αργυρόπουλος, Γιώργος Ζώης, Μάνθος Καλαντζής, Κώστας Καραμουσάλης, Μαργαρίτα Σάββα.
Από τις 24 Μαρτίου ανεβαίνει ο «Κατάθλας» της Λένας Κιτσοπούλου ανεβαίνει στο θέατρο OLVIO σε σκηνοθεσία Νατάσας Παπαμιχαήλ.
Ο Λάκης, σέρνεται με το στενό, μίζερο στόμα του μέσα στο πατρικό του σπίτι στο χωριό. Όλα τον στοιχειώνουν. Έξω, η φύση αναπνέει, κοιμάται και ξυπνάει χωρίς προσδοκίες. Μέσα στο σπίτι, ο Λάκης, παρέα με μια μύγα. Το σπίτι που μεγάλωσε, έχει πάρει τη μορφή της ψυχής του.
Παλεύει να ξεφύγει από τα όρια του σπιτιού, των αναμνήσεων, των γονιδίων, των προσδοκιών μιας ολόκληρης κοινωνικής δομής. Όλα τον ενοχλούν. Μένει όμως εκεί για να αντιμετωπίσει όλα όσα τον βαραίνουν. Για να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την κατάθλιψη. Φιλοσοφεί. Αναρωτιέται όπως όλοι, για την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Για τα πρέπει και τα θέλω. Γιατί δεν μπορεί απλά να αναπνέει και να κοιμάται όπως η φύση.
Δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να είναι καλός σε μια δουλειά, γιατί πρέπει να ανησυχεί για το παιδί του. Θέλει απεγνωσμένα να ξεφύγει από τις φτερωτές μαυροτσούκαλες σκέψεις του. Με ποιο τρόπο θα δραπετεύσει από το στενό στόμα που κληρονόμησε από τη μάνα του;
Η γραφή της Λένας Κιτσοπούλου είναι πάντα επίκαιρη, αληθινή και βαθιά συναισθηματική. Ο “Κατάθλας” είναι οι σκέψεις όλων των ανθρώπων που έρχονται και φεύγουν. Το πως έρχονται και φεύγουν δεν ξέρει κανείς ποιος το αποφασίζει.
Απλά συμβαίνει. Στο ρόλο του Λάκη ο Αλέξανδρος Τσώτσης. Το μαύρο πράμα ερμηνεύει η Καλλιόπη Καραμάνη.
Η Αλίκη Καγιαλόγλου ανανεώνει τη συνεργασία της με τον Δήμο Αβδελιώδη, παρουσιάζοντας εκ νέου την, σε δική του σκηνοθεσία, παράσταση «Η θαλασσινή ωδή του Fernando Pessoa και τα fados της εφηβείας μου», το Σάββατο 6 Απριλίου 2024. Με την παράσταση αυτή εγκαινιάζεται μια σειρά από εμφανίσεις της σπουδαίας ερμηνεύτριας και πολύπλευρης καλλιτέχνιδος στη Θεατρική Σκηνή Δήμου Αβδελιώδη (STUDIO new art cinema).
Πρόκειται για μία παράσταση λόγου και μουσικής που βασίζεται στην μεγαλειώδη ποιητική σύνθεση του Fernardo Pessoa, σε μετάφραση της Μαρίας Παπαδήμα, πάνω στον μύθο της ελεύθερης περιπέτειας του ανθρώπινου πνεύματος (υπογεγραμμένη από το alter ego του Alvaro de Campos) και σε παλιά αγαπημένα fados της Λισαβώνας.
Μια παράσταση στην οποία η ποιητική σύνθεση του μεγάλου Πορτογάλου ποιητή συναντά υπέροχα παλιά fados, τραγούδια που νοσταλγούν αυτά που ίσως δεν θα ζήσουμε. Fado σημαίνει μοίρα…Μέσα από την ευρηματική καλλιτεχνική προσέγγιση της Αλίκης Καγιαλόγλου, ένα ποιητικό κείμενο μετουσιώνεται σε ένα μεγάλο τραγούδι. Ένα τραγούδι απέραντο όπως η θάλασσα, που γεννά σκέψεις, ξυπνά τις αισθήσεις και επαναφέρει στη μνήμη την ξεχασμένη τρυφεράδα που νιώθει κανείς όταν ακούει παραμύθια και τραγούδια της παιδικής ηλικίας.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Δήμος Αβδελιώδης, ο οποίος οδηγεί τον λόγο σε πρώτο πλάνο. Στο πιάνο συνοδεύει ο Αλέξανδρος Αβδελιώδης.
Στις 31 Μαρτίου ολοκληρώνονται οι παραστάσεις του έργου «4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα» του Βρετανού συγγραφέα Τζέιμς Φριτς, σε μετάφραση Δημήτρη Κιούση και σκηνοθεσία Φώτη Μακρή.
Ο 17χρονος γιος φαίνεται να εκπληρώνει τις φιλοδοξίες των γονιών του. Οι βαθμοί του είναι καλοί, στο σχολείο τον εκτιμούν και απομένουν μόνο οι τελικές εξετάσεις για να μπει στο πανεπιστήμιο που διάλεξε. Οι θυσίες των γονιών δεν πήγαν χαμένες. Όμως ένα βιντεάκι, διάρκειας 4 λεπτών και 12 δευτερολέπτων, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και γίνεται viral, αλλάζει τα δεδομένα.
Ένα βίντεο που ανέβηκε για πλάκα. 2 νέα παιδιά που κάνουν σεξ, ή ένα revenge porn;
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Οι σχέσεις καταστρέφονται, οι ισορροπίες διαταράσσονται.
Οι ανατροπές πολλές και απρόβλεπτες.
Ο πατέρας είναι περήφανος για τον γιό του.
Η μητέρα θα κάνει τα πάντα για το παιδί της.
Ο κολλητός του γιου, προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες.
Το κορίτσι ξέρει καλά σε τι κοινωνία μεγαλώνει.
Και ο γιός;…
Σε μια εποχή που η τεχνολογία αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, το ίντερνετ, τα smart phones, οι υπολογιστές, τα τάμπλετ, τα σόσιαλ μήντια, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας και μετακινούν τα όρια της ηθικής μας.
Όταν ανεβαίνει κάτι στο διαδίκτυο, δεν χάνεται ποτέ. Το μόνο που ίσως χάνεται, είναι ένα μέρος του εαυτού μας.
Παίζουν: Βασιλίνα Κατερίνη, Στέλλα Κρούσκα, Φώτης Μακρής, Φοίβος Σαμαρτζής.
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0