Λένα Κιτσοπούλου Κοκκινοσκουφίτσα – Το πρώτο αίμα

Στην πρώτη της εμφάνιση στη Στέγη, η Λένα Κιτσοπούλου επιλέγει το πασίγνωστο παραμύθι των αδελφών Γκριμ, την «Κοκκινοσκουφίτσα». Προσθέτει, όμως, τον υπότιτλο «Το Πρώτο Αίμα», κατά το Rambo – The First Blood, την αμερικανική ταινία δράσης του 1982 με τον Sylvester Stallone, και ανατρέπει τα πάντα. Η Κοκκινοσκουφίτσα δεν είναι πια το σύμβολο της καλοσύνης που «διδάσκει» στα παιδιά να μη μιλάνε σε αγνώστους γιατί θα τα φάει ο κακός λύκος.

«Ο λύκος θα μας φάει όλους, έτσι κι αλλιώς, κι επίσης ας μιλάμε με αγνώστους, γιατί τους γνωστούς τους είδαμε και τους βαρεθήκαμε», δηλώνει αφοπλιστικά η Κιτσοπούλου και στρέφεται ενάντια στο σύγχρονο παραμύθι του ιδανικού, φιλειρηνικού (και δη υποταγμένου) ανθρώπου, εγκαλώντας τους θεατές να αποδεχτούν το «κακό» μέσα τους. «Κανείς δεν έζησε καλά και κανείς δεν θα ζήσει καλύτερα», επισημαίνει η Κιτσοπούλου, με την Κοκκινοσκουφίτσα της να ενηλικιώνεται. «Το πρώτο αίμα» είναι το τέλος της αθωότητας. Το τέλος της πίστης στο θαύμα. Η περίοδος της ζωής μας όπου πια καμία έκπληξη δεν μας περιμένει. Η συνειδητοποίηση μιας ματαιότητας που για να την αντέξει κανείς, γίνεται κυνικός, γελοίος, βίαιος και αυτοσαρκαστικός.

Δεν πρόκειται για μία παρωδία της Κοκκινοσκουφίτσας, αλλά παίρνοντας το γνωστό κλασσικό παραμύθι και ακολουθώντας τις σκηνές του, οι ήρωες παραιτούνται από οποιαδήποτε προσπάθεια να αποδώσουν αυτό που το κοινό γνωρίζει και περιμένει. Το παραμύθι δίνει τη βάση για να ορίσουμε την καθημερινότητα που μας σφίγγει και μας απελπίζει παίζοντας αιωνίως τον ρόλο του εαυτού μας. Υπερβολικά αστεία και υπερβολική ματαιότητα χαρακτηρίζουν όλους τους ήρωες, ένα ψεύτικο δάσος εισβάλλει μέσα στο σπίτι και όλοι οι χαρακτήρες αποδομημένοι λένε ό,τι ακριβώς σκέφτονται, προσπαθώντας ταυτόχρονα να διηγηθούν αυτήν την τόσο γνωστή ιστορία της Κοκκινοσκουφίτας.