Μαύρο Αίμα

Από πότε ο πόλεμος έγινε ο πατέρας των πάντων; Πότε αναγορεύτηκε η καταστροφή κατόρθωμα; Οι πρώτοι ιδιοκτήτες γης, από ποιόν την κληρονόμησαν; Ποια ήταν η πρώτη φορά που ο άνθρωπος είπε: «αυτό εδώ είναι δικό μου»; Το έγκλημα, πότε έπαψε να είναι εσωτερική υπόθεση των τύψεων και έγινε υπόθεση του νόμου; Μήπως όλα ξεκίνησαν όταν κάποιος σκότωσε την μητέρα του και κρίθηκε αθώος; Μήπως τη στιγμή εκείνη που εξαγόρασε τις Ερινύες που τον καταδίωκαν, έγινε κατ' εικόνα και ομοίωση του θεού του, σκότωσε τη μητέρα του και στο πρόσωπό της την ίδια του τη φύση;

Η Κλυταιμνήστρα φορτισμένη με την αρχέγονη παράδοση της μητριαρχίας που αποτέλεσε για χιλιετίες, τη συνέχεια του φυσικού κόσμου στην κοινωνία των ανθρώπων, κατασυκοφαντείται από τον άντρα, ο οποίος στέκει απέναντί της ζηλόφθονος και συμπλεγματικός. Τον άντρα που, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, κατορθώνει να πείσει την ανθρωπότητα ότι είναι δημιούργημα ενός αόρατου πατέρα και όχι της μάνας που τον γέννησε. Ανήμπορος να γεννήσει ο ίδιος, δημιουργεί έναν κόσμο βασισμένο στην καταστροφή, στον πόλεμο και την αρπαγή. Η ιδιοκτησία ορίζεται ως υπέρτατη αρετή και ο πλούτος γίνεται αντίδοτο στον φόβο του θανάτου. Ο άντρας χτίζει έναν ολόκληρο πολιτισμό, πάνω στην περιφρόνηση της γυναίκας.

Το «Μαύρο Αίμα» είναι το πρόσωπο αυτής της γυναίκας. Το «Μαύρο Αίμα» είναι η δολοφονία της μητέρας. Η παράσταση αντλεί το μεγαλύτερο μέρος του υλικού της από την Ορέστεια του Αισχύλου. Το φωτογραφίζει και προσπαθεί να αναδείξει το αρνητικό του. Ρίχνει φως σ' έναν κόσμο όπου οι εγκληματίες πολέμου δεν θεωρούνται ήρωες, η αρπαγή και η λεηλασία δεν είναι αρετές και η δολοφονία της μητέρας είναι το αληθινό προπατορικό αμάρτημα.