Μην τρομάζετε τ’ αηδόνι

Ο δημιουργός στόλισε τα πουλιά με ωραία φτερά και χρώματα. Τα καναρίνια τα έκανε κίτρινα, τους παπαγάλους πράσινους, στις καρδερίνες έβαλε κόκκινο κεφαλάκι κλπ. Στο τέλος ήρθε και ένα μικρό πουλάκι αλλά τα χρώματα είχαν τελειώσει και έτσι ο δημιουργός του έδωσε ένα μελαγχολικό σταχτί χρώμα. Παρ΄ όλα αυτά το πουλάκι χαρούμενο πέταξε στο δάσος. Όταν το είδαν όμως τα χρωματιστά πουλιά άρχισαν να το κοροϊδεύουν, και να το διώχνουν απ' το δάσος. Ο δημιουργός το πρόσεξε και ανοίγει το συρτάρι του και δίνει στο πουλί τη μουσική, την αρμονία, τη μελωδία και τις νότες.
Έτσι γεννήθηκε τ' αηδόνι, που πέταξε σ΄ ένα κλαδί και γέμισε το δάσος με το θεϊκό κελάηδημα του. Τα άλλα πουλιά ζήλεψαν και άρχισαν πάλι να το διώχνουν.
Μια μέρα έπιασε φωτιά στο δάσος. Όλα τα πουλιά τρομοκρατημένα φύγανε. Η Πέρδικα απελπισμένη φωνάζει κάποιον να σώσει τα παιδιά της που έμεινα στη φωλιά.
Το αηδόνι χωρίς να το σκεφτεί πετάει σαν τον άνεμο και σώζει τα περδικόπουλα.
Ότι όμως δεν έκανε η φωτιά θα το κάνει η...αλεπού, η Μαριγώ, η πριμαντόνα.
Πράγματι έρχεται πεινασμένη και ετοιμάζεται να φάει τα περδικόπουλα. Το αηδόνι βάζει όλη του την πονηριά και καταφέρνει να την διώξει. Να πως: Η αλεπού πιστεύει ότι είναι μεγάλη πριμαντόνα της όπερας. Το αηδόνι εκμεταλλεύεται το... ψώνιο της και την πείθει να πάει στο Χόλιγουντ, να γίνει διάσημη, να πάρει και ένα όσκαρ.
Η αλεπού φεύγει τραγουδώντας και χορεύοντας ένα αστείο χορό λες και είναι χανούμισσα.

Η Πέρδικα γυρνάει στη φωλιά της και ευχαριστεί το αηδόνι που έσωσε τα μικρά της. Είναι πράγματι ήρωας και το παραδέχονται όλοι στο δάσος.
Ευχαριστημένα όλα τα πουλιά τραγουδάνε σε μια γιορτή που όλο το δάσος τη χάρηκε.
Όχι, δεν υπάρχουν καλά και κακά πουλιά, όμορφα και άσχημα, χρήσιμα και άχρηστα, Όλα είναι πλάσματα του θεού και αξίζουν τον ίδιο σεβασμό και αγάπη.