Νίκος Παντελίδης και Σπύρος Βάρελης δεν αφήνουν καμία «Εκρεμμότητα»

Στο έργο του Τσιμάρα Τζανάτου «Εκκρεμότητα» συμμετέχουν οι ηθοποιοί Νίκος Παντελίδης και Σπύρος Βάρελης. Οι πρωταγωνιστές προχώρησαν σε συνέντευξη, μιλώντας για την παράσταση και όχι μόνο.

—Σε κάθε εποχή, ποιοι συμβάλλουν ώστε η πραγματικότητα να γίνεται αντιληπτή μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη;

Όταν η πραγματικότητα εκφρασμένη από ένα επιθετικό πολιτικό σύστημα στρέφεται ενάντια στον Πολίτη, τότε αυτός, έχει δύο επιλογές, ή να επιτεθεί σε αυτήν ή να κρυφτεί. "Κλέβει η πραγματικότητα τα όνειρά μας και εμείς την κλέβουμε για να ζήσουμε".  -Νίκος Παντελίδης

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί καλοθελητές εκεί έξω που θέλουν να παρουσιάζουν μια άλλη πραγματικότητα στην κοινωνία. Μια πραγματικότητα ευμάρειας, χωρίς προβλήματα, χωρίς προβληματισμούς… Και δεν αναφέρομαι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε διαπροσωπικό. Και για μένα προσωπικά το ζήτημα είναι να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να μας παρουσιάζει την δική του/της εκδοχή. Η κριτική σκέψη, το φιλτράρισμα των δεδομένων και η αναζήτηση της αλήθειας πιστεύω είναι τα πιο χρήσιμα εργαλεία ενάντια σε κάθε παραμορφωτικό καθρέφτη. -Σπύρος Βάρελης

—Ποιοι είναι οι πιο ικανοί να σπάσουν αυτόν τον καθρέφτη και να υψωθούν πέρα από κάθε ψευδαίσθηση;

Δεν είμαι σίγουρος αν είναι σώφρον, να παραμερίσουμε όλες τις ψευδαισθήσεις. -Νίκος Παντελίδης
 

Όπως και στην πραγματικότητα άλλες φορές στον καθρέφτη βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε. Άλλες φορές προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε αυτό που θα έπρεπε να δούμε. Συνεπώς μόνο το συνειδητοποιημένο άτομο μπορεί να δει πέρα από είδωλα και ψευδαισθήσεις. Για μένα δεν πρέπει να υπάρχει η ανάγκη να σπάσεις τον καθρέφτη, αλλά να κοιτάξει στον εαυτό σου κατάματα και να του δώσεις τις απαντήσεις που ψάχνει. -Σπύρος Βάρελης
 

—Η φαντασία, που ακόμη και για τους πιο ρεαλιστές είναι απαραίτητο γνώρισμα προόδου, πότε παίρνει λυτρωτική μορφή;

Όταν δεν μας αποξενώνει αλλά όταν δημιουργικά στοχεύει τον άνθρωπο. Όταν γίνεται τέχνη ή επιστήμη δηλαδή. -Νίκος Παντελίδης
 

Προσωπικά πιστεύω ότι η φαντασία και ο ρεαλισμός δεν είναι αντίθετες έννοιες. Θα έλεγα ότι περισσότερο συγγενεύουν και λιγότερο διαφέρουν. Κι αυτό το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας όταν παρατηρούμε σε πόσο μεγάλο βαθμό η φαντασία πλάθει τον ρεαλισμό και μας βοηθά να προοδεύουμε όχι μόνο σε σχέση με τις τέχνες αλλά και με την τεχνολογία και την επιστήμη. Κι όταν η φαντασία υπηρετεί τον άνθρωπο και τον ανθρωπισμό, τότε είναι που επαληθεύεται, λυτρώνει αλλά και λυτρώνεται. -Σπύρος Βάρελης
 

Σπύρος Βάρελης - Νίκος Παντελίδης

—Η επαφή σας με τον κόσμο, που τίμησε την παράσταση και ταυτίστηκε με τους θεματικούς άξονες του κειμένου, σε ποια συμπεράσματα σας οδήγησε;
 

Η ανταπόκριση του κόσμου και κυρίως οι αναφορές του, ότι το κείμενο είναι μεγαλειώδες, μου επιβεβαίωσε την άποψη που έχω, ότι όσο δυσνόητο και αν φαίνεται αρχικά (ένα κείμενο), αν έχει ειλικρίνεια μέσα του, τότε ο κόσμος θα συνδεθεί μαζί του. -Νίκος Παντελίδης
 

Σίγουρα η πολύπλευρη και πολυεπίπεδη γραφή του αείμνηστου Τσιμάρα Τζανάτου δημιουργεί χώρο για πολλές ερμηνείες των νοημάτων του έργου τόσο στους θεατές όσο και στους ηθοποιούς της παράστασης. Σε κάθε παράσταση το έργο ακόμη και για μένα είναι μια αποκάλυψη. Ανακαλύπτω κάτι καινούριο. Θα εστιάσω ωστόσο στην δυναμική της αναζήτησης της ταυτότητας του ατόμου, τόσο σε σχέση με το ίδιο το άτομο αλλά και με το περιβάλλον του. Είναι ίσως η έννοια του αυτοπροσδιορισμού, που στις μέρες μας απασχολεί όλο και περισσότερο κόσμο. Όχι πως δεν ίσχυε αυτό και στο παρελθόν, αλλά νομίζω στην εποχή που διανύουμε η ύπαρξη του ατόμου στην κοινωνία το επιτάσσει αλλά και το απαιτεί κατά κάποιο τρόπο. Χωρίς αυτό να επιβάλλει την αποδοχή της κοινωνίας. Είναι θα έλεγα περισσότερο μια εσωτερική αποδοχή που αν μη τι άλλο είναι και λυτρωτική. -Σπύρος Βάρελης
 

—Ύστερα από αρκετό καιρό, όπου τα περιοριστικά μέτρα ήταν ένας κόμβος αναχαίτισης για την τέχνη και την ζωή γενικότερα, μπορούμε να πούμε ότι τη σεζόν που ξεκίνησε τον Οκτώβριο, το θέατρο, εν προκειμένω, ανάσανε; Και καλλιτεχνικά και εμπορικά;

Ναι... και αν αναλογιστούμε ότι ο κόσμος προτιμάει το θέατρο από τον κινηματογράφο, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι μας έλειψε το "κοντά"! Όλοι μας στερηθήκαμε την επαφή. -Νίκος Παντελίδης
 

Ναι θα έλεγα με βεβαιότητα. Κι αυτό φαίνεται από τον κόσμο που συρρέει στις παραστάσεις. Υπάρχει θα έλεγα μια γενικότερη επανεκκίνηση, ειδικά μετά από τους περιορισμούς που οδήγησαν σε μια εσωστρέφεια. Κι αυτό που βλέπω εγώ και μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι το θέατρο πραγματικά έλλειψε στο κοινό του, αλλά και φυσικά και σε μας τους καλλιτέχνες. -Σπύρος Βάρελης
 

—Πότε θα νιώσουν την πραγματική δικαίωση οι καλλιτέχνες, στην Ελλάδα; 

Αν είχε γίνει απομαγνητοφώνιση, η απάντηση θα ξεκινούσε ως εξής: Νίκος: (γέλια)! Νομίζω ("ζούμε νομίζοντας" όπως ακούγεται στην παράσταση) ότι οι καλλιτέχνες θα νιώσουμε δικαιωμένοι, όταν μας ακούσουν πραγματικά. Τότε θα επιλυθούν όλα, γιατί τότε θα δείξει έμπρακτα η Πολιτεία ότι έχει καταλάβει το αυτονόητο για όλους τους υπόλοιπους: ασκούμε ένα επάγγελμα και δεν βρισκόμαστε εδώ από χόμπι. -Νίκος Παντελίδης

Όπως αποδεικνύεται η νέα γενιά κλήθηκε να σηκώσει τα βάρη και την αναλγησία του παρελθόντος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όρθωσε το ανάστημά της και συσπείρωσε όλους εμάς γύρω της. Θα έλεγα ότι με ένα μοναδικό τρόπο μας έβαλε και πάλι σε σκέψη, σε εγρήγορση και μας έδειξε ότι μόνο με την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας μπορεί να αλλάξει η κατάσταση. Θέλω να πιστεύω ότι με την στήριξη της κοινωνίας αλλά και με την αλληλεγγύη των συναδέλφων από το εξωτερικό θα επέλθει η δικαίωση σύντομα. Κι αυτό ας είναι το παράδειγμα και η αρχή για την δικαίωση κι άλλων κοινωνικών ομάδων. -Σπύρος Βάρελης