Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα

Το διήγημα «Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα» γράφτηκε το 1953 από τον Γάλλο συγγραφέα Jean Giono, που ήθελε να μεταβιβάσει στους συνανθρώπους του την αγάπη «για το δέντρο, ή, ακριβέστερα, για τη φύτευση των δέντρων».

Πρόκειται για την ιστορία, που ο συγγραφέας παρουσιάζει ως αληθινή, του βοσκού Ελζεάρ Μπουφιέ, ο οποίος, ανάμεσα στο 1913 και το 1947, σπόρο-σπόρο, ξεδιαλέγει και φυτεύει βελανιδιές στα άγονα πλατώματα της Άνω Προβηγκίας, στη Νότια Γαλλία. Μετά από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο αφηγητής επιστρέφει και διαπιστώνει πως ο Ελζεάρ Μπουφιέ συνεχίζει εκεί την επίμονη και μοναχική δουλειά του. Το 1945, στο τέλος ενός δεύτερου αιματηρού πολέμου, ο αφηγητής δεν αναγνωρίζει πια το ερημικό τοπίο που είχε αντικρύσει τις δυο προηγούμενες φορές: τα χωριά έχουν χτιστεί, κατοικούνται πάλι, και η περιοχή βρίσκεται πια στην καρδιά ενός καταπράσινου δάσους από βελανιδιές.