Ο σκηνοθέτης Γιώργος Ηλιόπουλος μιλά για την παράσταση «Bedtimes Stories»

Πείτε μας δυο λόγια για το Bedtimes Stories που παρουσιάζεται στο θέατρο Eliart. Απ' ότι καταλαβαίνω πρόκειται για ένα σπονδυλωτό έργο που αποτελείται από 8 «διαλογικούς μονολόγους».

Tο BEDTIME STORIES είναι από τα πρώτα μου έργα. Γράφτηκε το 2001 και από τότε γνώρισε και ευτύχισε πολλά ανεβάσματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (μεταφρασμένο). Η αλήθεια είναι ότι το έργο αυτό ήρθε σε μια στιγμή που ήμουν σε μεγάλη σύγχυση (όχι πως σταμάτησα να είμαι). Νομίζω είναι το έργο που με έκανε να ξεκαθαρίσω μέσα μου το λόγο που ασχολήθηκα με το θέατρο. Είχα γράψει ήδη το DESPERADOS και σαν επόμενο βήμα έψαχνα να βρω ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του για να το επαναλάβω. Έκανα τα πρώτα βήματα σε κάτι που αγαπούσα και όμως ήμουν έτοιμος - ασυνείδητα - να το ρευστοποιήσω! Μόλις συνειδητοποίησα την απατεωνιά, που μανιωδώς έψαχνα τρόπο να κάνω, ειλικρινά τρόμαξα. Πέταξα ότι είχα γράψει και ξεκίνησα από την αρχή.

Το ΒEDTIME αποτελείται από 22 μονόλογους - στην παράσταση επιλέξαμε 8. Πρόκειται για μια σειρά από ιστορίες - κρυμμένων σκέψεων και μυστικών - που ανυπομονούν να βγουν στο φως για να γίνουν λύτρωση και αλήθεια. Πρόσωπα της διπλανής πόρτας, που όλοι τα έχουμε δει, που όλοι κάπου, με κάποιο τρόπο, τα έχουμε συναναστραφεί εξομολογούνται... Το ζητούμενο και η δυσκολία εδώ είναι να ψάξεις, να θέσεις τις σωστές ερωτήσεις για να έχεις τις πιο «ζωντανές» απαντήσεις. Για τον συγγραφέα είναι μια άσκηση τόλμης και θάρρους γιατί πρέπει να περπατήσεις και να ασχοληθείς με θέματα που μπορεί να σοκάρουν - για να μην πω σε εξοργίζουν. Από τον ηθοποιό απαιτεί να τινάξει από πάνω του κάθε είδους «θεατρίλα» και να δώσει πνοή σε χαρακτήρες τόσο ρεαλιστικούς που απαιτείται ποίηση για να υπάρξουν σκηνικά. Από το κοινό απαιτεί το δυσκολότερο: να κατανοήσει και όχι να κρίνει! Όχι κατ΄ άναγκη να αποδεχτεί - αλλά να δοκιμάσει για λίγο να βαδίσει από την «άλλη πλευρά»!

Ποιος είναι ο κεντρικός άξονας που συνδέει τις ιστορίες αυτές;

Η εύκολη απάντηση είναι το σεξ. Μια ανθρώπινη ανάγκη – μια ανθρώπινη λειτουργία. Το μόνο είδος στο ζωικό βασίλειο που δεν κάνει σεξ μόνο για να αναπαραχθεί είναι ο άνθρωπος. Θεώρησα λοιπόν πως είναι ο κατάλληλος κρίκος για να ενώσει όλους αυτούς τους χαρακτήρες. Συμπεριφορές, επιλογές, για άλλους τραύμα – για άλλους ολοκλήρωση. Για άλλους επαφή, για άλλους πόνος. Το σεξ! Αυτό πίστευα και αυτό είχα στο μυαλό μου όταν το έγραφα. Όμως στην πορεία ανακάλυψα πως αυτό που πραγματικά ενώνει αυτά τα πρόσωπα είναι η ανάγκη τους να Υπάρξουν και να γίνουν Αποδεκτοί. Η ανάγκη να Ανήκουν κάπου. Είναι μια κραυγή για αγάπη και για αποδοχή. Είναι ένας λαβύρινθος από μονοπάτια μεμονομένων ζωών που όλα καταλήγουν σε ένα κοινό τόπο: είμαστε αυτό που μας κάνει να νοιώθουμε ελεύθεροι. Υπάρχουμε για αυτούς που αποδέχονται ό,τι μας έχει συμβεί.

Γιατί επιλέξατε να τοποθετήσετε χρονικά τις ιστορίες των ανθρώπων λίγο πριν πέσουν για ύπνο; Τι ακριβώς συμβαίνει εκείνη τη στιγμή;

Είναι αυτή η στιγμή που είμαστε λίγο πριν παραδοθούμε στον ύπνο. Εκείνη η στιγμή που πέφτουν οι άμυνες και οι μηχανισμοί που έχουμε δημιουργήσει για να καμουφλάρουμε αυτό που είμαστε. Είναι ένας τόπος που το υποσυνείδητο βρίσκει διέξοδο και δραπετεύει στο συνειδητό. Με λίγα λόγια είναι μια στιγμή που η «αλήθεια» είναι παρούσα - και μια που το έργο είναι εξομολογήσεις, αυτή η στιγμή φάνταζε η μόνη επιλογή.

Η παράσταση ανεβαίνει από την ομάδα Poisoned by the small fish. Πως είναι η συνεργασία σας μαζί τους;

H Poisoned δεν είναι απλά μια ομάδα – είναι η θεατρική ομάδα που αποτελείται από μαθητές μου. Θεωρώ (χωρίς να ακουστώ μελό και αχάριστος προς αυτά που μου έχει χαρίσει η Τέχνη μου) πως ότι πιο σημαντικό έχω κάνει στην μέχρι τώρα καριέρα μου είναι η στιγμή που έγινα δάσκαλος. Είναι η πιο ανιδιοτελής αγάπη που έχω δώσει και που έχω δεχτεί. Η επαφή μου με τα παιδιά και η οπτική της δουλειάς μας από την πλευρά τους με γείωσε και με έκανε πιο ουσιαστικό. Και όταν λέω η οπτική της δουλειάς μας από την πλευρά τους - δεν το εννοώ με τη χυδαία και διαθλασμένη έννοια του «φρέσκου», αλλά από την έτοιμη να πέσει στην φωτιά καρδιά παρασυρμένη από την άγνοια κίνδυνου.

H Poisoned είναι μια ομάδα που πιστεύω πως θα δώσει πολύ σημαντικά πράγματα στο μέλλον. Έχουν κάνει άλλες 3 παραγωγές και αυτή είναι η 4η αγάπη που έχουν αυτά τα παιδιά για το θέατρο, η πίστη τους, η επιμονή τους και ο αγώνας τους να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, μου δίνει θάρρος και με συγκινεί. Δεν είναι εύκολο στις μέρες μας να είσαι νέος, απονήρευτος, ονειροπόλος, έτοιμος να παλέψεις για την πιστή σου σε ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο εχθρικός απέναντι στο όνειρο και την πίστη. Τα παιδιά μου είναι πολύ καλύτεροι ηθοποιοί από ότι είμαι εγώ! Μακάρι να είναι τυχεροί, γιατί ικανοί είναι...

Το έργο συνεχίζεται για 4η χρονιά και πήρε ήδη νέα παράταση μέχρι τις 13/4. Γιατί πιστεύετε πως έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από το ελληνικό κοινό; Έχει να κάνει ίσως και με το γεγονός πως σε πολλούς από αυτούς τους μονολόγους ο κόσμος αναγνωρίζει ένα κομμάτι από τη δική του ζωή;

Αυτό που κάνει την παράσταση αγαπητή στο κοινό είναι η ζωντάνια και η αφοσίωση των παιδιών. Ο τρόπος που υπερασπίζονται τους ρόλους τους, το δόσιμό τους είναι αυτό που διοχετεύει στο κοινό τόσο καλή ενέργεια. Οφείλω να προσθέσω πως η παράσταση έχει γενναίες δόσεις γέλιου και συγκίνησης. Αυτή η εναλλαγή - παρόλο που είναι μεγάλο ρίσκο - κερδίζει. Από την άλλη, είναι καταιγιστική: παρουσιάζονται στην σκηνή 111 ρόλοι. Ένα άλλο μεγάλο συν είναι η μουσική της παράστασης και τα 17 τραγούδια που έγραψε για αυτήν ο σύνθετης Γιώργος Βολίκας. Νομίζω το πάντρεμα της μουσικής του με το νεύρο των παιδιών έδωσε το χαρακτήρα της παράστασης. Οφείλω να σου εξομολογηθώ πως υπάρχουν στιγμές που ζηλεύω! Θα ήθελα πολύ να παίζω σε αυτήν την παράσταση...