Οι μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο

Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2003. Κτίριο Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου, πρώην έδρα του Ιταλικού Σχολείου Ουμπέρτο Πρίμο. Μια καλοκαιρινή μπόρα γίνεται η αφορμή που οδηγεί τον καθηγητή Antonio Crescenzi στο υπόγειο, για να αποτρέψει την πλημμύρα. Ένα χαρτί παρασυρμένο από τον άνεμο κολλάει στο στήθος του και η ιστορία ξετυλίγεται σαν κουβάρι μέσα από αυτήν την έκθεση, την άκρη του νήματος: «Μία από τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου», του μαθητή Αλμπέρτο Μοδιάνο. Ημερομηνία: Δεκέμβριος 1941.

Σχολικό έτος 1941-42, Ιταλικό Σχολείο Ουμπέρτο Πρίμο. Η σχολική χρονιά αρχίζει, ο καθηγητής υποδέχεται τους μαθητές, 5 αγόρια και 4 κορίτσια, που μαζεύονται στην τάξη, χωρίς να γνωρίζουν ότι θα είναι η τελευταία τους χρονιά. Είναι οι: Έστερ, Λίντια, Ματίλντε, Αλμπέρτο Σ., Λετίτσια, Τζιοβάννι, Ντάνιελ, Αλμπέρτο Μ., Κλάουντιο.

Ελπίδες, ιδέες, εφηβικές ανησυχίες, όνειρα μίας τάξης εβραιόπουλων, βγαλμένα από μία ξεχασμένη κούτα στο υπόγειο, ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια των θεατών. Τα παιδιά κάνουν πρόβες για την παράσταση που θα ανεβάσουν, φτιάχνουν κατασκευές, διαβάζουν εκθέσεις, συζητούν, ερωτεύονται, διδάσκονται και μας διδάσκουν. Ονειρεύονται τη ζωή και υμνούν την ελευθερία, ατενίζοντας τον θάνατο.

Σχολικό έτος 1942-1943: στην άδεια πλέον τάξη, ο καθηγητής γράφει μια επιστολή προς τους μαθητές του. Η μόνη παρουσία είναι πλέον η μνήμη, που στοιχειώνει κάθε γωνιά του χώρου.

Οι θεατές, στο τέλος της παράστασης θα ανέβουν στη σκηνή, θα διαβάσουν τις εκθέσεις, θα δουν τις φωτογραφίες και τα απολυτήρια των μαθητών που χάρισαν την ιστορία τους.