Ολυμπιάδα ή Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;

Η Ολυμπιάδα, μητέρα του Αλέξανδρου, που στη σύντομη ζωή του έφτασε πιο μακριά από οποιονδήποτε άλλον και μετά το θάνατό του τον είπαν Μέγα, δεν είναι η τυπική μητέρα ενός διάσημου άνδρα. Έχει μείνει στην ιστορία ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα, βασίλισσα της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που πήρε μέρος και καθόρισε τα γεγονότα ως ηγέτιδα και κληρονόμος της εξουσίας του Φίλιππου και του Αλέξανδρου. Βαθύτατα θρησκευόμενη και απείρως φιλόδοξη, η Ολυμπιάδα είχε πολλά ονόματα κατά τη διάρκεια της ζωής της.

Ως Πολυξένη, ήταν η κόρη του βασιλιά της Ηπείρου, ενός περιφερειακού κι απομονωμένου βασιλείου στην άκρη του ελληνικού κόσμου, που όμως κληρονόμησε το αίμα του Αχιλλέα, του Νεοπτόλεμου και της Ανδρομάχης. ΩςΜυρτάλη, ήταν μύστις των Βακχικών και των Καβείριων Μυστηρίων, που την εφοδίασαν με διορατικότητα για την πολιτική και πολεμική της δράση.

Ως Ολυμπιάδα, ήταν η σύζυγος του Φίλιππου, του βασιλιά της Μακεδονίας που ονειρευόταν να γίνει βασιλιάς της Ελλάδας και της Ασίας ολόκληρης, και της έδωσε το νέο της όνομα για να τιμήσει τη νίκη των αλόγων του στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ως Ολυμπιάδα πάλεψε με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, για να εγκαθιδρύσει την κυριαρχία της ενάντια στις άλλες συζύγους του Φίλιππου και στα παιδιά τους, εξασφαλίζοντας για τον Αλέξανδρο ένα μέλλον ως βασιλιά έτσι ώστε να εκπληρώσει το όνειρο του Φίλιππου. Και μετά τον πρόωρο θάνατο του Αλεξάνδρου, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να σώσει την αυτοκρατορία, και ως Στρατονίκη ηγήθηκε των ανδρών του Αλέξανδρου που παρέμειναν πιστοί ενάντια στους επίγονους που τη διαμέλισαν. Η ζωή της ήταν συναρπαστική και το τέλος της ηρωικό.

Σε ένα κόσμο αντρών, οι μητέρες τους κατέχουν μια ιδιάζουσα θέση. Για χιλιετίες οι γυναίκες δικαιώνονταν μόνο αν αποκτούσαν αυτή την ιδιότητα γεννώντας άντρες, με τα κορίτσια να θεωρούνται ένα είδος παράπλευρης απώλειας, μόνο για να χρησιμεύσουν στην αναπαραγωγή του είδους. Για να μη μιλήσουμε γι’ αυτές που είχαν την ατυχία να μη γίνουν μητέρες.

Οι γυναίκες αντλούσαν δύναμη από την εξουσία του συζύγου, ή από την ύπαρξη και μόνο του γιου και διαδόχου. Πολλές, στον ρου της ιστορίας, τον επηρέασαν εκμεταλλευόμενες αυτή τη συνθήκη. Η Ολυμπιάδα ενσαρκώνει το παράδοξο να είναι η μητέρα ενός από τους πιο διάσημους και επιδραστικούς άντρες της ιστορίας, και η σύζυγος ενός άλλου εξίσου σημαντικού, που όμως υπήρξε αυτόνομα πέρα από τη σκιά των αντρών που όρισαν τη ζωή της. Και είναι αυτό που την κάνει ελκυστική ως ιστορικό πρόσωπο αλλά και ιδανική ηρωίδα μιας μυθοπλασίας που αναφέρεται τόσο στις μητέρες όσο και στους γιους.

Η Ολυμπιάδα πέθανε πριν 2,300 χρόνια, σε έναν κόσμο που είχε μεταμορφωθεί ανεπανόρθωτα από τις κατακτήσεις του γιου της, του Αλέξανδρου. Δε μπορεί να μιλήσει, και πάρα πολλοί έχουν μιλήσει γι’ αυτήν, από τον καιρό που ζούσε μέχρι σήμερα. Έχουν μιλήσει γι’ αυτήν ως δολοπλόκο, δολοφόνο, θρησκομανή και ψεύτρα, ως ηρωίδα, πρόμαχο, μάνα, σύζυγο, βασίλισσα και πολιτική ηγέτιδα. Ακριβώς επειδή δε μπορεί να μιλήσει η ίδια, η σκηνοθετική προσέγγιση εστιάζει σε μια φανταστική απολογία μιας φανταστικής Ολυμπιάδας που ελπίζουμε να είναι κοντά στην πραγματική Ολυμπιάδα, κι όχι σ’ εκείνη τη φανταστική Ολυμπιάδα που έπλασαν οι εχθροί και οι θαυμαστές της. Α

νάμεσα στα ερείπια της ζωής της, κάπου στην Πύδνα, η Ολυμπιάδα, νεκρή πλέον, αναμετράται από την αρχή με όσα κατάφερε κι όσα προσπάθησε στη ζωή της, με τα νεανικά της όνειρα, την ταραχώδη συζυγική ζωή της, το όνειρό της που γέννησε τον Αλέξανδρο, την κληρονομία που έχτισε ο Αλέξανδρος στην Ασία και που κατασπάραξαν οι επίγονοι μετά το θάνατό του. Βέβαιη για τις επιλογές και τις πράξεις της ως το τέλος, η γυναίκα που κέρδισε κυρίως υστεροφημία μέσω του γιου της ανασυνθέτει τη δική της ζωή, η οποία αναπόφευκτα γέννησε το μύθο του Αλέξανδρου.