Όταν ο ήλιος

Αθήνα, περίοδος Κατοχής. Η δεκαεξάχρονη Ζωή προσπαθεί να καταλάβει. Προσπαθεί να καταλάβει γιατί ο πόλεμος, γιατί οι θάνατοι, γιατί η κατάκτηση της χώρας από τους Ναζί, γιατί η πείνα και οι κακουχίες. Και σιγά σιγά, αρχίζει να αντιδρά με τις μικρές της δυνάμεις ώστε να επιστρέψει στην Ελλάδα η πολυπόθητη ελευθερία.

«..Μίλησέ μου για τη ζωή σου. Πες μου το παραμύθι σου. Όταν οι μανάδες εξαντλούν τα παραμύθια των άλλων πρέπει να λένε στα παιδιά τους το δικό τους παραμύθι, το αληθινό παραμύθι. Εγώ δεν θέλω να ξεχάσω. Κι όταν τα παιδιά μου κάποια μέρα θα με ρωτάνε «μητέρα, ήσουν ποτέ μικρή;» εγώ θα γελάω και θ' απαντάω «δεν ήμουν μικρή, είμαι μικρή» και θ' ανοίγω τα βιβλία...»

Η Ζωρζ Σαρή αφηγείται το παραμύθι της ζωής της και συναντά το θέατρο που τόσο αγαπά. Μαζί της η Άλκη Ζέη, παντοτινή συνοδοιπόρος της. Μας διηγούνται την ιστορία της ιταλικής εισβολής και της γερμανικής κατοχής της Ελλάδας της περιόδου 1942-1944. Όπως κάθε αληθινό παραμύθι είναι σκληρό, τρομαχτικό. Και παράλληλα γλυκό, λαμπερό, αισιόδοξο. Κι όταν όλα δείχνουν πως τελειώνουν το παραμύθι άλλο δεν κάνει παρά να ξεκινά πάλι απ' την αρχή.

Στην παράσταση ακούγεται ηχογραφημένη η φωνή της Άλκης Ζέη.