Πνιγμονή

Το έργο είναι ένα «φωτογραφικό ντοκουμέντο», με φόντο τη σκληρή ζωή και τη βουβή απελπισία των γυναικών στα ορεινά χωριά της ανατολικής Τουρκίας, όπου η ηθική είναι συνδεδεμένη με το αίμα και το θάνατο και το περιβάλλον, οι φυλετικοί και οικογενειακοί κανόνες ορίζουν την καθημερινή ζωή, τη συμπεριφορά και τη μοίρα αυτών των γυναικών. Το δικαίωμα της γυναίκας στη ζωή καθορίζεται από το πόσο συμμορφώνεται με τον «κοινωνικό» της ρόλο. Οποιαδήποτε παρέκκλιση τιμωρείται με θάνατο.

Καλοκαίρι 2013, σ' ένα άγονο χωριό της Ανατολικής Τουρκίας: Υποταγμένη στις αυστηρές αρχές του Ισλάμ και την άκαμπτη ηθική ενός τόπου που υπαγορεύουν την κοινωνική θέση της γυναίκας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, η Χαντισέ Άλντα, μετά το θάνατο του άνδρα της, επιβάλλει στις πέντε κόρες της, Νουράν, Φαντιμά, Αίσα, Γιαγκμούρ και Νάσμα πολύχρονο κατ' οίκον εγκλεισμό λόγω πένθους. Η αυταρχική μάνα έχοντας στερηθεί τον έρωτα και εγκλωβισμένη σε ένα τόπο που μισεί, αρνείται να παντρέψει τις κόρες της με κάποιον από τους συγχωριανούς της, θεωρώντας τους υπαίτιους για τον άδικο λιθοβολισμό των δύο αδερφάδων της. Στο σπίτι ζουν επίσης η Ουλβιγιέ, η οικονόμος, και η Ζαφίρα, μητέρα της Χαντισέ. Στο νόμο που επιβάλει η Χαντισέ μόνο η μεγαλύτερη και η μικρότερη γυναίκα τολμούν φανερά να αντιτεθούν. Η Ζαφίρα με όπλο την τρέλα της φωνάζει δυνατά όλα εκείνα που και οι κόρες επιθυμούν, αλλά αποσιωπούν, ενώ η Νάσμα παραδίδεται στις ορμές της.

Η Νουράν, η μεγαλύτερη κόρη της Χαντισέ από τον πρώτο της γάμο, κληρονομεί την περιουσία του πατέρα της και έτσι προσελκύει το ενδιαφέρον ενός μνηστήρα, του Καρίμ Αμέρ. Τον Καρίμ όμως ποθούν κι η Νάσμα, η μικρότερη κόρη, που αρνείται να υποταχθεί στις απαιτήσεις της μητέρα της και συνάπτει παράνομη ερωτική σχέση μαζί του, αλλά κι η Γιαγκμούρ, που τη ζηλεύει για κάτι που η ίδια δεν μπορεί να αποκτήσει. Ανάμεσα στις κόρες αναπτύσσονται σχέσεις ακραίου ανταγωνισμού, που επειδή αδυνατούν να εναντιωθούν στους περιορισμούς της τυραννικής μητέρας, αλληλοσπαράζονται με ανταγωνισμούς, λογομαχίες, κατηγορίες και φαρμακερά υπονοούμενα. Η ζήλια της Γιαγκμούρ οδηγεί στο τραγικό τέλος του έργου και στη διατήρηση του πένθους στο σπίτι.