«Πόλεμος και Ειρήνη», «Οι Μίμοι», «Ρίττερ, Ντένε, Φος»: 3 παραστάσεις που αξίζει να δεις

Πόλεμος και Ειρήνη

Η Ιόλη Ανδρεάδη σκηνοθετεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το σημαντικότερο μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το έπος του Λέοντος Τολστόι Πόλεμος και Ειρήνη, 150 χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση (1869), αλλά και 200 χρόνια από την καταληκτική ημερομηνία των γεγονότων που διαδραματίζονται στις σελίδες του (1820). Με όχημα τα γεγονότα που έλαβαν χώρα επί ρωσικού εδάφους μεταξύ 1805 και 1820 και έχουν ως επίκεντρο την επίδραση της γαλλικής εισβολής στην τσαρική Ρωσία, ο Λέων Τολστόι πραγματοποιεί μια ανεπανάληπτη, μια οικουμενική σκιαγράφηση της ανθρώπινης ψυχής.

Φέρνοντας στο προσκήνιο τα πάθη της ρωσικής αριστοκρατίας την εποχή της ναπολεόντειας κυριαρχίας, ο συγγραφέας φωτίζει λεπτό προς λεπτό και με κάθε λεπτομέρεια το πέρασμα των ανθρώπων από τη φρίκη του πολέμου στη θαλπωρή της ειρήνης και από το φως του έρωτα στο σκοτάδι και την αποδοχή του θανάτου. Για να εξυμνήσει, συγκινημένος, τη γενναιότητα, την ομορφιά, τη δύναμη ψυχής, τη στρατηγική ευφυΐα και το υψηλό φρόνημα ενός ολόκληρου λαού. Στον ρόλο του Λέοντος Τολστόι και του στρατηγού Κουτούζωφ ο Κώστας Καζάκος.

Πρωταγωνιστούν αλφαβητικά: Γεράσιμος Γεννατάς, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Τζένη Κόλλια, Νεφέλη Κουρή, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Κώστας Νικούλι, Ρούλα Πατεράκη και Βασιλική Τρουφάκου. Παίζουν ακόμη οι Ανδρέας Κανελλόπουλος και Εστέλλα Κοπάνου.

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Από 18/11

Oι Μίμοι

Φωτο: Μαρούσα Θωμά

Oι Μίμοι του Ηρώνδα, σε σκηνοθεσία Άννας Κοκκίνου και μετάφραση Θεόδωρου Στεφανόπουλου, επιστρέφουν για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο Σφενδόνη. Το μαγικό σύμπαν των Μίμων, πιο κοντά στις περιοχές της Νέας Κωμωδίας, έρχεται, πληθωρικό και υποκριτικά ακραίο, να αποκαλύψει τις πρώτες ακόμα πηγές της έκφρασης. Με τους ανθρώπινους τύπους του, μαστροπούς, μεσίτρες, δασκάλους, βιοτέχνες, την ατμόσφαιρα της πολιτείας, τον θόρυβο των δρόμων της, τα μαγαζιά, τα δικαστήρια, τα σχολεία και τα κακόφημα σπίτια της. Ένας κόσμος που βρίσκει τρόπους να ευχαριστιέται και να ευχαριστεί, να διασκεδάζει, να επιβιώνει με πονηριά και χάρη, αν και φτωχός και ξεπεσμένος, προσφέροντας στιγμές ακριβής ευφορίας. Γιατί πάντα, σε στιγμές που όλα είναι μπερδεμένα και σκοτεινά, πηγαίνοντας κανείς στις πηγές, αποκομίζει γνώση κι ευχαρίστηση, την οποία ελπίζει απλόχερα να προσφέρει στους άλλους.

Οι μίμοι ήταν σύντομοι θεατρικοί διάλογοι που ζωντάνευαν μυθολογικά επεισόδια ή στιγμιότυπα του καθημερινού βίου. Η δωρική αυτοσχέδια φάρσα ήταν η πρώτη μορφή που είχε η δραματική τέχνη στην Ελλάδα. Με την άνθηση, όμως, της μεγάλης ποιητικής θεατρικής τέχνης στις αρχές του 5ου π.Χ. αιώνα, η εικόνα άλλαξε. Το αυτοσχέδιο θέατρο συγκέντρωσε τα έθιμα και τα θέματά του και μετανάστευσε στις δωρικές αποικίες της Σικελίας. Η λέξη «μίμος» πρωτακούστηκε εκεί.

Ο Ηρώνδας σταδιοδρόμησε στο πρώτο μισό του 3ου π.Χ. αιώνα, πιθανότατα στην Αλεξάνδρεια και στην Κω. Το έργο του ήταν άγνωστο έως το 1889, οπότε βρέθηκε ένας παπύρινος κύλινδρος με οχτώ μιμοδράματά του. Βρέθηκε σε έναν τάφο στην πόλη Μαιγίρ (Μοίρες) της Αιγύπτου μαζί με μια μούμια. Η ανακάλυψη, μάλιστα, αυτή ενέπνευσε στον Κωνσταντίνο Καβάφη το ποίημά του «Οι μιμίαμβοι του Ηρώνδα» (1892).

Με τους Ρηνιώ Κυριαζή, Νίκο Νίκα, Ρίτα Λυτού, Ειρήνη Κουμπαρούλη, Πάρι Λεόντιο, Άννα Κοκκίνου.

Θέατρο Σφενδόνη

Από 1/11

Ρίττερ, Ντένε, Φος

Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς κατέστρεψε τις αδελφές Ρίττερ και Ντένε Βόρινγκερ: Ζουν κλεισμένες στην έπαυλή τους και εμφανίζονται περιστασιακά στο θέατρο για το κέφι τους. Το σίγουρο είναι ότι ο αδελφός τους, ο Φος, προσπάθησε με νύχια και με δόντια να ξεφύγει από αυτήν τη μοίρα: πήγε στο Κέιμπριτζ για σπουδές, κλείστηκε σε μια καλύβα στη Νορβηγία, αμπαρώθηκε στο μυαλό του, πιστεύοντας ότι όλα θα τα ξεπεράσει με τη σκέψη, με μια ιδέα.

Ο Φος, ο μεγαλοφιλόσοφος που εισέπραξε την περιφρόνηση των γονιών του και που αποφάσισε να τους μισεί μέχρι τέλους, επιστρέφει τώρα στο σπίτι όπου μεγάλωσε για να ξανακαθίσει στην ίδια τραπεζαρία όπου έτρωγε παιδί, με τα ίδια πανάκριβα σερβίτσια, με τα ίδια πορτρέτα των προγόνων να τον κοιτάζουν επιτιμητικά και τη μεγάλη του αδελφή να σερβίρει καραμελωμένα krapfen.

Πικρία, απροσμέτρητη πικρία, αγωνία μήπως είναι πολύ αργά να δώσουμε νόημα στις ζωές μας, τώρα που ούτε ο Νίτσε, ούτε ο Σοπενάουερ, ούτε τα κουαρτέτα εγχόρδων μπορούν να εξασφαλίσουν τη σωτηρία, τώρα που όλες οι πιθανές διέξοδοι έχουν δοκιμαστεί και δεν έχουν αποφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Είναι πολύ αργά, δεν έχει μείνει καμία παρηγοριά, ούτε η οικογένεια, ούτε η τέχνη, ούτε οι μεγάλοι διανοητές, ούτε καν το φαγητό.

Σκηνοθεσία: Μαρία Πρωτόπαππα

Παίζουν: Λουκία Μιχαλοπούλου, Στεφανία Γουλιώτη, Αργύρης Ξάφης

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο)

23/10-22/12