Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία

To σύμπαν καταρρέει, ο πολιτισμός αποσύρεται. Τίποτε πια δε μένει όρθιο. Ο «Πολιτισμός» του Δημήτρη Δημητριάδη είναι ένα κείμενο πρόσχημα. Ένα έσχατο έργο κατάρρευσης και απογύμνωσης. Ένα εγκώμιο στο πένθος για τον νεκρό εαυτό μας.

Η Μήδεια του Ευριπίδη υπάρχει μόνο ως ανάμνηση, ως θεατρική σύμβαση, ως ποιητική επέμβαση - έτοιμη να ξεσκεπάσει το πρόσχημα. Τα πρόσωπα του «Πολιτισμού» βρίσκονται στο σημείο εκείνο της ανθρώπινης ιστορίας, όπου τίποτε δεν είναι ικανό να τα προστατεύσει από την έκθεση και την ωμότητα ενός προδιαγεγραμμένου και μεγάλους τέλους. Αφοπλισμένοι και μόνοι, σ ένα απογυμνωμένο και μοναχικό σύμπαν. Σ αυτόν τον «Πολιτισμό», όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τις λέξεις και τα σώματα να έχουν γίνει ένα. Κι αυτό το ένα είναι όλα.

Ο ανυπέρβλητος, ο αναγκαίος, ο αδυσώπητος έρωτας δοκιμάζεται και δοκιμάζει. Πλήττεται και πλήττει. Θεριεύει και αδημονεί. Αυτός είναι το μόνο αντίδοτο στην οριστική συντριβή. Αυτός είναι η μόνη μας πιθανότητα.