ρειstart

Ένα εγκαταλελειμμένο συνεργείο αυτοκινήτων της λεωφόρου Συγγρού, ιστορικό κτίριο της δεκαετίας του 1920 (είχε χτιστεί ειδικά για να στεγάσει την πρώτη έκθεση-συνεργείο αυτοκινήτων της Fiat στην Ελλάδα), επέλεξε η Μαριάννα Λύρα για να επιστρέψει στα εικαστικά δρώμενα ύστερα από 20 χρόνια σιωπής. Σιωπή την οποία σπάει παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ένα έργο που είχε ζωγραφίσει πριν από δύο δεκαετίες και το οποίο πρωταγωνιστεί στο νέο της εγχείρημα καθώς οι μορφές του «βγαίνουν» στον κόσμο της τρίτης διάστασης.

Θέμα του κεντρικού έργου του «ρειstart» είναι οικογενειακό δείπνο, με φόντο μια φανταστική πόλη, το οποίο διακόπτεται ξαφνικά από μια αστραπή. H λάμψη της λειτουργεί ως στοιχείο ανατροπής ωθώντας τις ζωγραφισμένες μορφές να εγκαταλείψουν τον δισδιάστατο καμβά και να απλωθούν ως γλυπτά στον χώρο. Αρχίζουν έτσι ένα ταξίδι μεταμόρφωσης με οδηγό τους το φως και τη σκιά και με αναφορά πάντα τον αρχικό ζωγραφικό πίνακα-«μήτρα».

Ο τίτλος «ρειstart» συμπυκνώνει την κεντρική ιδέα του έργου καθώς αποτελείται από το ρήμα «ρει» που παραπέμπει στη γνωστή ρήση του Ηράκλειτου «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν», δηλαδή στον δημιουργικό χρόνο, ο οποίος είναι ταυτόχρονα παρελθόν και παρόν, και στην αγγλική λέξη «start» η οποία εκφράζει το τώρα, την επιτακτική ανάγκη της έναρξης, εμπεριέχοντας συγχρόνως τη λέξη «art» (τέχνη). Παράλληλα, η λέξη «ρει» συνηχεί με το αγγλικό «re» (ξανά) και σηματοδοτεί την επανεκκίνηση της αρχικής εικόνας του Δείπνου και εντέλει την «επανεκκίνηση» του εγκαταλελειμμένου χώρου.

Με υλικά τις ψηφιακές εκτυπώσεις εικόνων που αποτυπώνουν τα στάδια της μεταμόρφωσης των χαρακτήρων του Δείπνου, καθώς και το χαρτόνι, το μέταλλο τα συρμάτινα πλέγματα, τα υφάσματα, το φως και τη σκιά, η Μαριάννα Λύρα εμπνέεται από τον Γουίλιαμ Κέντριτζ και αφοσιώνεται σε μια ερευνητική διαδικασία δημιουργώντας ένα εικαστικό εγχείρημα το οποίο αποτελείται από εννέα ενότητες: Το Δείπνο, Έξοδος, Μπάρκο, Το Βιβλίο των Πράξεων, Ελεύθερη πτώση, Μνημείο, Πέρασμα, Πύρινο Δέντρο, Το Χρονικό των Μεταμορφώσεων.

Οι ενότητες αυτές –η καθεμία τους θα μπορούσε να λειτουργεί και ως αυτόνομο έργο– «διηγούνται» τις δικές τους ιστορίες, οι οποίες επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις και ολοκληρώνονται τόσο μέσα από οπτικοακουστικές προβολές, όσο και μέσα από τη δράση των περφόρμερ, οι οποίοι, ως κινούμενες πηγές φωτός, ξεναγούν τους θεατές σε πρόσθετες αφηγήσεις μέσω των σκιών που προκύπτουν από την κίνησή τους στον χώρο.