Στην Κόψη του Ξυραφιού-Ένα κοντσέρτο για το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε

Μουσική, λόγος και εικόνα επιστρατεύονται για να σχολιάσουν έναν κόσμο σε αμηχανία, μετέωρο, που έχει χάσει τον εαυτό του και αγωνίζεται να βρει έναν καινούργιο μέσα σε ένα τοπίο ανοίκειο, αλλά και υποσχετικό.

Η Νάνσυ Μπινιαδάκη εμπνεύστηκε και σκηνοθετεί μια εντυπωσιακή παράσταση μουσικού θεάτρου και η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου επιλέγει και ερμηνεύει τα μουσικά κομμάτια της Κόψης του Ξυραφιού, του ανησυχητικού συνόρου ανάμεσα σε αυτό που ξέραμε και σε αυτό που δεν αναγνωρίζουμε. Η παράσταση που ανήκει στη Σειρά Σύγχρονο Μουσικό Θέατρο θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 13 και την Παρασκευή 14 Μαρτίου, στις 9 το βράδυ, στην Αίθουσα Banquet.

Η πιανίστα Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου ερμηνεύει απαιτητικά μουσικά κομμάτια από την εποχή του μπαρόκ μέχρι τον 21ο αιώνα: Μπαχ, Ραμό, Μπάρτοκ, Σκριάμπιν, Ραχμάνινοφ, Σούμπερτ, Λιστ, Λίγκετι, Κραμπ, αλλά και δικές της συνθέσεις. Η ηθοποιός Άννα Καλαϊτζίδου συνθέτει έναν οργισμένο μονόλογο με κείμενα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, λογοτεχνικά, ποιητικά, ακόμα και ειδησεογραφικά. Από τον Ηράκλειτο και τον Όμηρο, μέχρι τον Ιονέσκο και τον Καμύ, αλλά και τον Καρούζο και τον Λειβαδίτη και τον Φίλιπ Ντικ. Τον εκφέρει με φόβο, αλλά και ανακούφιση για το τέλος ενός τρόπου ζωής αναγνωρίσιμου και δεδομένου και με την ελπίδα ότι κάτι καινούργιο θα έρθει χωρίς κανείς να μπορεί ακόμα να το προσδιορίσει. Η ακροβάτης Μυρτώ Πετροχείλου αιωρείται χωρίς δίχτυ ασφαλείας, αναζητώντας ένα σταθερό σημείο για να πιαστεί και από εκεί να αρχίσει πάλι την αδιάκοπη αιώρησή της. Το βίντεο του Αλέξανδρου Λεωνίδου ενώνει με εικόνες και αισθήσεις τα στοιχεία της παράστασης που είναι κι αυτή μετέωρη ανάμεσα στα είδη, αλλά και φιλόξενη στη συνύπαρξή τους. Οι φωτισμοί της παράστασης είναι του Διονύση Ευθυμιόπουλου, τα κοστούμια της Τριάδας Παπαδάκη και τα σκηνικά της Κυριακής Τσίτσα.

Όλοι οι συντελεστές αυτού του παράδοξου μουσικού θεάτρου αφηγούνται μια ιστορία, καταγράφουν ένα σήμερα σαστισμένο και απεγνωσμένο, μεγαλειώδες και μάταιο, γήινο και υπερβατικό, που ελπίζει για το αύριο ακόμα και όταν αυτό φαίνεται απειλητικό. Εικόνα, κίνηση, μουσική και λόγος βεβαιώνουν έναν κόσμο σε υπαρξιακή κρίση. Έναν κόσμο που κατοικείται από ανθρώπους που δεν ξέρουν «σε ποιόν να απευθύνουν τις προσευχές του», όπως έλεγε ο Ιονέσκο. Τον πλανήτη γη, « που από ψηλά φαίνεται τόσο γαλάζιος, αιωρείσαι και δεν ξέρεις τι κάνεις», όπως τραγούδησε ο Νταίηβιντ Μπάουι και στον οποίο εμείς «εξάλλου, δεν ζητήσαμε τη νίκη-μονάχα λίγη μουσική», όπως έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης.