Τα αγάλματα περιμένουν

Το Θεσσαλικό Θέατρο, το πρώτο Περιφερειακό Θέατρο της χώρας, φέρνει στο Ηρώδειο μια τολμηρή παράσταση – πρόταση, πάνω στο θέμα της σχέσης μας με την αρχαιότητα, από τον βραβευμένο διεθνώς συγγραφέα, Ανδρέα Φλουράκη, σε σκηνοθεσία της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Κυριακής Σπανού, με έναν νεανικό θίασο ταλαντούχων ηθοποιών στη σκηνή. Τι θα σώζαμε σήμερα σε μια κατάσταση κινδύνου; Έμπνευση στάθηκε η επιχείρηση Απόκρυψης των αρχαιοτήτων όλων των Μουσείων της χώρας το 1940.

Οι φωτογραφίες της Απόκρυψης φέρανε τα αγάλματα στο συγκινητικό ύψος του ανθρώπου. Ο τρόπος που εργάτες και αγάλματα αναμετριόντουσαν καθημερινά μεταξύ τους «ανέδειξαν» τα αγάλματα μέσα στο φως της ανθρώπινης κλίμακας. Αυτή η απόκρυψη έκανε ξανά τα αγάλματα παιδιά των σημερινών ανθρώπων.

Η θεατρική σκηνή αποβάλλει τη φιλολογία και βαριέται την ιστορία. Πώς να μιλήσεις για ένα θέμα τόσο φορτωμένο με ιδεολογίες, ιδεοληψίες και ερμηνείες. Με ποιόν τρόπο να περάσει στη σύγχρονη σκηνή; Ο Φλουράκης έγραψε μια πικρή κωμωδία επιστημονικής φαντασίας επιχειρώντας να βρει μια γλώσσα για ένα τέτοιο θέμα. Ο συγγραφέας πήρε την αντίθετη κατεύθυνση από τη φιλολογία και επέλεξε λέξεις από την σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη, λούμπεν, new age και ψηφιακή κουλτούρα και τις έφερε σε «συνάφεια» με τον κόσμο των αγαλμάτων. Σήμερα μας απειλούν με την αρπαγή κάθε στοιχείου που μας δένει με την αρχαία κληρονομιά. Αυτή η απειλή είναι η μυθιστορηματική αφετηρία του έργου. Τι κάνουμε σε έναν τέτοιο κίνδυνο;

Η παράσταση συνδυάζει το αφηγηματικό στοιχείο από ντοκουμέντα της εποχής της Απόκρυψης του 1940, με τη μυθοπλασία: εικόνες ενός σύγχρονου κόσμου σε περίοδο αποσύνθεσης, φθοράς, εικόνες ανθρώπων χαμένων στην άγνοια και την εικονική πραγματικότητα, ανθρώπων που ερμηνεύουν τη ζωή με όρους NETFLIX. Αυτοί οι διασκορπισμένοι άνθρωποι, οι μοναχικοί και απελπισμένοι – τα «μελλοντικά αγάλματα» - δίπλα στα απομεινάρια του Ελληνικού Πολιτισμού αποκτούν ένα χαρακτήρα ανησυχητικό, μελαγχολικό, απόκοσμα επικίνδυνο. Πρόκειται για σύγχρονα, αντι-ηρωικά πρόσωπα που μπαίνουν στην ορχήστρα του Αρχαίου Θεάτρου και αυτή η τολμηρή και ριψοκίνδυνη επιλογή, ίσως ανοίγει έναν δρόμο για τη διερεύνηση της σχέσης μας με την αρχαιότητα. Τι είναι τα αγάλματα για τα αγόρια των γυμναστηρίων, για τις καθαρίστριες των μουσείων, για τα παιδιά των κλαμπ και των μπαρ της παραλίας, για όλα τα πρόσωπα που περπατούν σήμερα μπροστά από τα μνημεία και τα αρχαία θέατρα;

Αυτός ο ανοίκειος συνδυασμός ντοκουμέντου, χιούμορ, λαϊκής κουλτούρας, επιστημονικής φαντασίας μέσα στο χώρο του Αρχαίου Θεάτρου είναι μια τολμηρή και ερευνητική καλλιτεχνική παρέμβαση, στην ανίχνευση της δικής μας σχέσης με τον πολιτισμό του τόπου μας.