Τα Καλά Παιδιά: Μια παράσταση για τη βία στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα

Η παράσταση που κέρδισε το 2ο Φεστιβάλ σκηνοθεσίας ‘The Project' της “μικρης ακαδημίας”, το οποίο έλαβε χώρα στο θέατρο Tempus-Verum εν Αθήναις το Σεπτέμβριο του 2023, επανέρχεται στην ολοκληρωμένη της μορφή στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα από τις 20 Νοεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 για 8 παραστάσεις.

Περιγραφή παράστασης

Τι δυνατός βοριάς…Ας φυσά τώρα! Ένα κράτος με αυταρχικό καθεστώς και μια σκληρή κοινωνία που μαστίζεται από βία. Τρεις θεμέλιοι λίθοι: πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Πέντε μαθητές στο ωραιότερο σχολείο διδάσκονται από το ωραιότερο σχολικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ και αναπαράγουν ό,τι βλέπουν. Μέχρι που αρχίζουν να εκδηλώνουν επαναστατικά συμπτώματα και η ασθένεια να γίνεται κολλητική. Πώς θα είναι αυτοί οι μαθητές ως το τέλος της σχολικής χρονιάς; Θα καταφέρουν να προβιβαστούν με άριστα;

Τα Καλά Παιδιά: Μια παράσταση για τη βία στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα

Τα Καλά Παιδιά/ Τεχνοχώρος Φάμπρικα

Σκηνοθετικό σημείωμα

Πάντα με σόκαρε η βία. Μα πιο πολύ η καθημερινή, η αναίτια ,αυτή που συναντούσα στα μέρη που δε θα έπρεπε να τη συναντώ. Όπως σε μια παρέα αγοριών που κάνει βουτιές στην παραλία, στο μετρό, σε μια καφετέρια ή στο σχολείο. Μια βία που δεν ανάγεται σε ζωώδη ένστικτα που κρύβουμε καλά κάτω από το πολιτισμικό μας οικοδόμημα αλλά μια βία που εκπορεύεται ακριβώς από αυτό. Μια βία που έχει γίνει πια θεσμική , που έχει διδαχθεί και που χρησιμοποιείται ως μέσο εκτόνωσης από μια πολιτεία που την ενδιαφέρει απλά να επιβιώνει και να αυτοσυντηρείται, ακόμα κι αν οδηγείται στο φασισμό. Κι όταν φτάσουμε εκεί, μιλάμε πια για ένα σύστημα με συγκεκριμένους μηχανισμούς.

Η αφίσα της παράστασης

Χρησιμοποίησα ως βάση του κειμένου ένα θρυλικό και πολύ αγαπητό σχολικό εγχειρίδιο που κουβαλάει έντονη συγκινησιακή φόρτιση και συλλογικές αναμνήσεις που κανείς δεν έχει. Μια συγκίνηση χωρίς σήμα. Μέσα από σχολικά βιώματα και υλικό από τις πιο τρυφερές (;) μας αναμνήσεις επιχειρώ να μιλήσω για τον εκφασισμό της κοινωνίας και την απουσία προοπτικής. Ο τόπος της παράστασης, το σχολείο, ένας θεσμός. Πρώτη βουτιά στα βαθιά. Πρώτη κοινωνική αλληλεπίδραση με τον άλλο. Ένας τόπος - όχημα, μια μικρογραφία κοινωνίας.

Εν τέλει για ποιο κόσμο μιλάνε τα σχολικά μας βιβλία και για ποιον κόσμο διδασκόμαστε στα σχολεία, τι πραγματικά μαθαίνουμε και τι εφαρμόζουμε; Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη όλων των θυμάτων αυτής της βίας.