Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν

1915. Γενοκτονία των Αρμενίων. Χρόνια μετά, η Ανζέλ Κουρτιάν, φτάνοντας πια στον Πειραιά, αφηγείται το οδοιπορικό του διωγμού της οικογένειάς της και ολόκληρου του έθνους της.

Η μάνα-μοδίστρα. Οι δυο της αδελφές. Τα πρώτα ευτυχισμένα χρόνια. Και ύστερα βιώνουν τις συνέπειες της διαταγής εξολόθρευσης των Αρμενίων. Γίνονται αυτόπτες μάρτυρες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ένα οδοιπορικό από την Προύσα ως τη Σμύρνη... Και από εκεί στην Κρήτη και στο λιμάνι του Πειραιά. Η υποδοχή τους στα προσφυγικά του Αγίου Διονυσίου.

«Η μάνα μου πούλησε 3 δαχτυλίδια που κουβάλαγε πάνω της από την Προύσα και μ’ αυτά αγοράσαμε τρόφιμα για να έχουμε πάνω στο βαπόρι που θα παίρναμε για Πειραιά».

Ο πόλεμος και η προσφυγιά καταγράφονται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, της μικρής Ανζέλ.

«Η μαμά ήθελε να παντρέψει την Ρόζα μας με Αρμένιο, κι εγώ να πάρω δίπλωμα στην ραπτική. Την ίδια χρονιά αποφάσισε να φύγουμε για Πειραιά. Ήμουν απαρηγόρητη που αφήναμε την Κρήτη. Αγαπήσαμε τους ανθρώπους της και μας αγάπησαν βαθιά. Μείναμε στα Καμίνια σ’ ένα δωμάτιο και από ’κει πήγαμε στην Κοκκινιά, που είχε πολλούς Αρμένιους. Όμορφα που ήταν εκεί! Ταβέρνες, καφενεία, γεμάτα τα πεζοδρόμια με τραπεζάκια ίσαμε τον δρόμο. Άντρες και γυναίκες κάθονται στις εξώπορτες τρώγοντας πασατέμπο. Φωνόγραφοι… Τραγούδια μικρασιάτικα… Παντού ήταν διάχυτη η ατμόσφαιρα της Σμύρνης».