Τέλος

Παραφράζοντας τον Νίτσε και την περίφημη φράση του «ο Θεός είναι νεκρός», η ομάδα του Σίμου Κακάλα, στην πρώτη της συνεργασία με τη Στέγη, παρουσιάζει ένα σκηνικό θέαμα επιστημονικής φαντασίας και υπερρεαλιστικής αυτογνωσίας, που θα μπορούσε να έχει τον υπότιτλο «ο πολιτισμός είναι νεκρός». Γιατί τα πάντα στο Τέλος διαδραματίζονται σε μια απέραντη χωματερή, ένα νεκροταφείο του ανθρώπινου πολιτισμού. Στην κορυφή του επιβιώνει, στα όρια της εξαθλίωσης, μια αγέλη ανθρώπων.

Μοιάζουν με άστεγους-κλοσάρ, είναι οι άθλιοι κλόουν-καρικατούρες, τα απομεινάρια ενός πλάσματος που κάποτε ονομαζόταν Άνθρωπος. Κάνουν ιδιότυπες τελετές που έχουν σχέση με την τροφή, την οποία δεν βρίσκουν πια, χτυπούν την πόρτα του σύμπαντος χωρίς να παίρνουν ποτέ απάντηση από κανέναν και ανασυνθέτουν τη χαμένη τους ταυτότητα από τα πράγματα που βρίσκουν στα σκουπίδια: μία σελίδα από το Γλάρο του Τσέχοφ και μία άλλη από το Περιμένοντας τον Γκοντό του Μπέκετ, μια αφίσα της Madonna, δύο φράσεις του Tenessee Williams και ένα απόφθεγμα του James Joyce. Με έμμεσες αναφορές στον τυφώνα Κατρίνα και την καταστροφή της Φουκουσίμα, αλλά και στις ταινίες Stalker, Mad Max και Delicatessen, μια παράσταση-κιβωτός της μνήμης και της παράνοιας του 20ού αιώνα.