Θάλαμος Νο 6

Η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου σκηνοθετεί το γνωστό διήγημα του Τσέχωφ, παρουσιάζοντας, από το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου, για πρώτη φορά το έργο του Ρώσου συγγραφέα με στοιχεία hip hop.

Ο λόγος, ο ήχος, η κίνηση, φιλτράρονται μέσα από τη hip hop κουλτούρα, σε μία απρόσμενη συνομιλία του κειμένου με τη σύγχρονη εποχή. Στην παράσταση ακούγονται και δύο πρωτότυπα τραγούδια του Κώστα Γάκη, ο οποίος έχει επιμεληθεί σκηνοθετικά την παράσταση.

Το διήγημα δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1892, όμως φαίνεται πως τα ερωτήματα που θέτει παραμένουν διαχρονικά. Γιατί να αισθάνεται κάποιος «μη φυσιολογικός»; Πώς χάθηκε η ποίηση και η ομορφιά από τη ζωή μας; Πώς γίνεται να κλείνουμε τα αυτιά μας στον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων; Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θεωρείται «λαθραίος»;

Πόσο «νοικοκυραίος» είναι κάποιος που έχει αποκλείσει από τη ζωή του τη ζεστασιά και την ανθρωπιά; Στη σκηνή τρία κορίτσια, οι Ηλέκτρα Αρσενίδου, Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου και Έρη Μανουρά, που αναρωτιούνται για αυτά τα θέματα με έναν σύγχρονο, αλλά πολύ τρυφερό τρόπο.

Όπως σημειώνει η ομάδα: «Οι εικόνες αυτές περνάνε κάθε μέρα μπροστά από τα μάτια μας και έπειτα σβήνονται. Ξεχνάμε. Η ζωή όμως δεν είναι ένα story που κρατάει για 24ώρες και ύστερα χάνεται. Η παράστασή μας είναι ένα ποιητικό κολλάζ που φωνάζει: Μην ξεχνάς! Για όλους εκείνους που, στη βαρβαρότητα, στον άγριο αυτόν κόσμο, συνεχίζουν να παλεύουν, να ονειρεύονται, να τραγουδούν την αλήθεια με τρυφερότητα... Και κάπως έτσι, μία μικρή πτέρυγα για ψυχικά ασθενείς γίνεται για όλους μας ένας φωτεινός μικρόκοσμος, ένα φαναράκι».