Τι θα δούμε τη νέα σεζόν από την Ομάδα Σημείο Μηδέν;
Οι παραστάσεις που ετοιμάζει η ομάδα για την καλλιτεχνική περίοδο που ξεκινά.
Η Ομάδα Σημείο Μηδέν στη δεκαετή πλέον πορεία της έχει παρουσιάσει πλήθος παραστάσεων που έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις. Την καλλιτεχνική περίοδο 2019-2020 (από Νοέμβριο 2019-Μάιο 2020) η Ομάδα θα παρουσιάσει στο «Θέατρο Άττις - Νέος Χώρος» τις ακόλουθες δύο παραστάσεις:
«Αντιγόνη» του Σοφοκλή
3ος κύκλος Παραστάσεων | Πρεμιέρα: 9 Νοεμβρίου 2019
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία, διαμόρφωση χώρου, επιμέλεια κοστουμιών: Σάββας Στρούμπος
Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο
Photo credits: Αντωνία Κάντα
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Έλλη Ιγγλίζ,
Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Γιάννης Γιαραμαζίδης,
Ρόζυ Μονάκη, Στέλιος Θεοδώρου – Γκλίναβος
Μετά την επιτυχία που σημείωσε η παράσταση την Άνοιξη του 2019 στο «Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος» αλλά και κατά την καλοκαιρινή της περιοδεία, επιστρέφει στον κλειστό χώρο της αρχικής της παρουσίασης για ένα νέο κύκλο παραστάσεων. Η παράσταση είναι το αποτέλεσμα πολύμηνου εργαστηρίου πάνω στην αρχαία Τραγωδία. Για τις ανάγκες της ερευνητικής διαδικασίας και της παράστασης δημιουργήθηκε νέα μετάφραση από τον Δημήτρη Δημητριάδη.
Η παράσταση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού
«Ευτυχισμένες Μέρες», του Σάμουελ Μπέκετ
Πρεμιέρα: Μέσα Ιανουαρίου 2020 | Η Ανέζα Παπαδοπούλου συνεργάζεται με την Ομάδα Σημείο Μηδέν
Μετάφραση: Θωμάς Συμεωνίδης
Σκηνοθεσία - διαμόρφωση χώρου: Σάββας Στρούμπος
Γουίνι: Ανέζα Παπαδοπούλου, Γουίλι: Έλλη Ιγγλίζ
Βλέπουμε τις "Ευτυχισμένες Μέρες" ως τραγικωμωδία για το "Θάρρος του Ζην". Η Γουίνι καθηλωμένη σε έναν καμμένο τόπο στο έσχατο όριο της ανθρώπινης ιστορίας, δεν εγκαταλείπει, δεν αφήνει την απόγνωση να την καταβάλλει. Από κάθε της χειρονομία, από κάθε της σκέψη και λέξη, από κάθε της ανάσα και ήχο αναβλύζει το πάθος για ζωή. Το βίωμα της καταστροφής και του θανάτου, το βίωμα της απώλειας του αγαπημένου προσώπου συντελούν στην καθήλωσή της.
Ωστόσο, το αίτημα για ανθρώπινη επαφή, για συν-ύπαρξη, τρυφερότητα και ζεστασιά, είναι αγωνιώδες και διαρκές. Προσδοκά τις ευτυχισμένες μέρες που θα' ρθουν με όλο της το είναι, χωρίς τίποτα το ανθρώπινο να της είναι ξένο.
Περνά απ' όλο το φάσμα των ανθρώπινων καταστάσεων και συναισθημάτων: ο φόβος και η αγωνία, η ελπίδα και η πίστη, το πάθος και το πένθος, η ηδονή και η οδύνη, τη συντροφεύουν ως το ακραίο όριο της τρέλας, ως την έρημο του "εγώ", ως τη σπαραχτική και απόλυτη μοναξιά της.
Το πρόσωπο το οποίο η ίδια ονομάζει Γουίλι και στο οποίο απευθύνεται, δεν είναι ο σύζυγός της, του οποίου θρηνεί την απώλεια, αλλά ένα τυχαίο πρόσωπο, ένα ανθρώπινο ον στην εσχατιά του κόσμου. Στο τοπίο της καταστροφής, βλέπουμε μια τυχαία συνάντηση δυο ανθρώπινων όντων, με όλες τις αντιφάσεις και τις ελπίδες, τις δυσκολίες και τις προσδοκίες, ως την εξαφάνιση αυτού του άγνωστου προσώπου.
Η Γουίνι, δια μέσου της μνήμης του έρωτα και της επίγνωσης του θανάτου, εξακολουθεί να προσδοκά, να ζει, να ελπίζει. Η ζωτική της ενέργεια, η επιθυμία για ζωή, την ωθεί να διαπερνά το εδώ και τώρα, αντικρίζοντας αυτό που δεν υπάρχει ακόμα!
