«Οι Τρεις Αδερφές | το γνήσιο αντίγραφο» εμπνευσμένο από το ομώνυμο έργο του Άντον Τσέχοφ παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη στην Κάμιρο από 21 Μαρτίου. Η Κάμιρος μεταμορφώνεται σε μουσείο και φιλοξενεί τρεις εικαστικές εγκαταστάσεις -όσες και οι κεντρικές ηρωίδες του θεατρικού- στους ισάριθμους ορόφους της.
Ποιος άλλωστε αφιέρωσε λίγο χρόνο να ρωτήσει τα εκθέματα ενός μουσείου, ποιοι ήταν πραγματικά και γιατί βρέθηκαν να στέκονται αμίλητοι μπροστά μας; Τι απάντηση θα λάβει αυτός που θα ρωτήσει για εμάς στο μέλλον;
Γλυκίσματα, γαλοπούλα ψητή και μηλόπιτα, κρασί, βότκα, ξινόγαλα, τσάι, κονιάκ, σοκολατάκια, σαμπάνια, ένας καφές· κομμένα χέρια, πορτοκάλια, αδιέξοδα, πλαστικά λουλούδια, ένα μεταχειρισμένο ηλεκτρικό πιάνο, πορτρέτα – ρέπλικες. Το μουσείο σύντομα θα κλείσει. Περιηγηθείτε με δική σας ευθύνη, και αν ποτέ το μουσείο ξανανοίξει, σας προτείνουμε να μην αποχωρήσετε και να διεκδικήσετε τη θέση που σας ανήκει δικαιωματικά. Μόνο έτσι δεν θα πάψουν κάποτε να μας θυμούνται και εμάς, δεν θα μας ξεχάσουν.
Οι “Τρεις Αδελφές”, βέβαια, θα ζήσουν και θα μεγαλώσουν σαν τα ψηλά βουνά. Αυτά τα βουνά που ονειρεύονται να περπατήσουν στο σχήμα των μεγάλων δρόμων. Όσοι θα στέκονται μπροστά στην προθήκη των Τριών Αδελφών, θα βλέπουν πάντα τις υψηλότερες ιδέες που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπινος νους, θα τις κοιτούν και θα ονειρεύονται την αιωνιότητα, θα αναζητούν σε αυτές το νόημα της ζωής και την πηγή της ευτυχίας. Βέβαια οι ίδιες δεν είναι παρά ένα μίγμα χώματος και πέτρας, που στέκει ίδιο κι απαράλλαχτο, βαρετό και ακίνητο εις τους αιώνας των αιώνων. Αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως όταν θέλεις κάτι να πάψει να είναι ζωντανό, πρέπει να το θαυμάσεις. Παίζουν: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη, Οδυσσέας Ζήκας, Ηλίας Κουνέλας, Ελευθερία Κωνσταντοπούλου, Μαρία Μαμούρη, Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος, Άννα Μαρία Παπαϊωάννου, Φάνης Παυλόπουλος
Ο Θανάσης Κριτσάκης επιστρέφει με το «Sadmen» στο Θέατρο Ροές από 11 Απριλίου. Μια σουρεαλιστική παράσταση για όσους πίστεψαν ότι μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά ηττήθηκαν. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Ροές στις 11 Απριλίου και θα ακολουθήσουν 5 ακόμη παραστάσεις.
Μία ομάδα απογοητευμένων σούπερ ηρώων θα κληθεί να εκπαιδεύσει ένα νέο μέλος. Ηττημένοι από τον εχθρό τους, απογοητευμένοι από τις μαχητικές τους πρακτικές και τις εσωτερικές τους αλλοιώσεις, θα παραδώσουν την σκυτάλη στο/ στην/ στον Χ, μέσα από μια επώδυνη διαδικασία αναστοχασμού του παρελθόντος.
Το «Sadmen» είναι μια σουρεαλιστική παράσταση γι’ αυτούς που πίστεψαν ότι μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο και ηττήθηκαν.
Βασισμένη σε συνεντεύξεις, η παράσταση μέσω της μυθοπλασίας επιστρέφει στην καλλιτεχνική πρόσληψη της πραγματικότητας.
Παίζουν: Κωσταντίνος Δαλαμάγκας, Πένυ Ελευθεριάδου, Δημήτρης Καστανιάς, Άλκηστις Πολυχρόνη, Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης.
Δαγκώνει; Μία παράσταση για τα ζώα που σκηνοθετεί η Όλγα Ποζέλη στο θέατρο «Φούρνος» μιλά για τα ζητήματα της αλληλεπίδρασής μας με τα ζώα και τη θέση μας.
Ζώα συντροφιάς ή άγρια, ελεύθερα ή εμπορεύσιμα, στην δική μας «αφήγηση» μοιράζονται ενεργά τον κόσμο μαζί μας.
Στην παράσταση ξεδιπλώνονται πολλές ιστορίες θραυσματικά. Άλλες όμορφες, άλλες ενοχλητικές, ίσως πολιτικά μη ορθές, πολλές φορές αστείες, στοχαστικές, ασυνήθιστες.
Ζώα και άνθρωποι δρουν και απουσιάζουν, αλληλεπιδρούν και εναλλάσσονται στο αστικό μας τοπίο. Λουριά που δεν βλέπουμε τί έχουν δεμένο στην άλλη τους άκρη, κλουβιά που αιχμαλωτίζουν, ρυθμικές τελετουργίες, μνήμες μιας άλλης ζωής, και ίχνη ζώων παντού…
Σκοπός μας δεν είναι να «τακτοποιήσουμε τα πράγματα». Δαγκώνει; Ποιος;
Παίζουν: Γιώργος Ντούσης, Όλγα Ποζέλη , Χάρης Ηλιάδης
«Ουρανός Κατακόκκινος: Χρόνος Πριν, Χρόνος Μετά» είναι ο τίτλος της παράστασης που θα παρουσιάζεται στο BIOS exploring urban culture σε σύλληψη, σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Ελένης Παργινού.
Η παράσταση αντλεί έμπνευση από το συγγραφικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη και με τη χρήση νέων μέσων αφηγείται την ιστορία της Σοφίας Αποστόλου, της ηρωίδας του ομώνυμου έργου, που ισορροπεί αριστοτεχνικά στα μεταιχμιακά δίπολα της συγγραφέως. Η Σοφία Αποστόλου μοιάζει να αρθρώνεται ανάμεσα στο συλλογικό και το προσωπικό, το ιδιωτικό και το δημόσιο, την προσδοκία και την απελπισία, ανάμεσα σ’ ένα παρελθόν και ένα παρόν, ένα διαρκές μέσα-έξω όπου το ένα επιδρά στην ουσία του άλλου.
Ένα πρόσωπο-σύμβολο μιας προσωπικής/συλλογικής πληγής που προσπαθεί να βρει την ακολουθία της σ’ ένα ασαφές σήμερα.
Στο έργο Ουρανός Κατακόκκινος γνωρίζουμε μία από τις (αντι) ηρωίδες της Λούλας Αναγνωστάκη, την Σοφία Αποστόλου. Στην ιστορία της ηρωίδας αναγνωρίζουμε την προσωπική ματαίωση αλλά και την συλλογική διάψευση. Απορρίπτοντας έναν κόσμο, που την έχει πρώτος απορρίψει, η Σοφία Αποστόλου μέσα από την ιστορία κοινωνικής παρέκκλισης του γιου της, σηκώνει τη σημαία ενός παραστρατημένου που θέτει τον εαυτό του εκτός της «υγιούς» και «καλοκαρδισμένης» κοινωνίας. Σ’ αυτό το «εκτός», η ηρωίδα θα αναγνωρίσει την δική της φύση, την δική της «ροπή προς το κακό» και αυτό το «εκτός» θα γίνει τελικά η φωνή της δικής της επανάστασης. Η μνημονική διαδικασία της ηρωίδας, στην παράστασή μας, αποκτά την λειτουργία σπασμένου καθρέφτη που αντανακλά ανεστραμμένα και θραυσματικά την δική της ιστορία.
Παίζουν: Σοφία Κορώνη, Νεφέλη Ανανιάδη, Ελένη Παργινού.
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0