Tutto Brucia (Όλα Στάχτη): «Ο θρήνος είναι ένα βαθιά πολιτικό ζήτημα»

Υπάρχουν ζωές που μετράνε περισσότερο και άλλες λιγότερο; Κάποιες ζωές που χάνονται αξίζουν τον θρήνο, ενώ άλλες όχι;

Ποτέ άλλοτε -όσο σήμερα- ο θρήνος δεν αποτέλεσε ένα τόσο βαθιά πολιτικό ζήτημα. «Θρηνώ για τους γιους που πέθαναν στον πόλεμο, για τις γυναίκες που έγιναν σκλάβες, για τη χαμένη ελευθερία. Ω, αγαπημένα πλάσματα, ελάτε πίσω, ελάτε, ελάτε και πάρτε μας μακριά!»

Η Εκάβη ψιθυρίζει τα λόγια αυτά, καθώς η μουσική συμπλέκεται με τους στίχους από το μοιρολόι και η Πολυξένη σκίζει τον αέρα με ένα βαρύ μαχαίρι κι ένα δρεπάνι, όπως ακριβώς συνέβαινε στις τελετές μαζικού θρήνου στη Βόρεια Ευρώπη που στις μέρες μας έχουν εκλείψει.

Tutto Brucia (Όλα Στάχτη): «Ο θρήνος είναι ένα βαθιά πολιτικό ζήτημα»

Η εικόνα αυτή αρκεί για να μας εισάγει στο Tutto Brucia (Ολα Στάχτη), έργο εμπνευσμένο από τις Τρωάδες του Ευριπίδη, αλλά και από τα κείμενα του Jean Paul Sarte και των φιλοσόφων- ανθρωπολόγων, Judith Butler, Ernesto De Martino, Edoardo Viveiros de Castro, NoViolet Bulawayo, Donna Haraway.

Μέσα από τον θρήνο της Εκάβης, τον προφητικό λόγο της Κασσάνδρας, την κραυγή της Πολυξένης, την επίκληση της Ανδρομάχης στους νεκρούς, τη βία που υπέστη η Ελένη, την ευθραυστότητα του σώματος ενός παιδιού, του Αστυάνακτα, δίνεται φωνή στα πιο εκτεθειμένα και ευάλωτα πλάσματα και ο θεατής προσκαλείται να περάσει από τη συμπόνια και τον τρόμο, για να φτάσει στην κάθαρση.

Ο θρήνος απλώνεται απ’ άκρη - σ’ άκρη στη «Μαύρη Μεσόγειο» που τότε -όπως και τώρα- είναι το «θέατρο» των κατακτήσεων της αποικιοκρατικής Ευρώπης, της μετανάστευσης και της διασποράς. Ανάμεσα στα ερείπια ενός τόπου άδειου και διαλυμένου, μέσα σε ένα τραγικό σκηνικό, όπου οι ηρωίδες, καλυμμένες με λάσπη και συντρίμμια, με σώματα νεκρών, περνούν μέσα από τον βαθύ πόνο. Και είναι στο σημείο αυτό ακριβώς που εγείρεται το ερώτημα της ευαλωτότητας της ανθρώπινης φύσης και των «φαντασμάτων» που την (μας) πολιορκούν.

Μέσα από τον βαθύ πόνο οι ηρωίδες μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο από αυτό που είναι: σε σκύλες ή σε πέτρες ή σε ακόμη και σε τρεχούμενο νερό, καθώς επεξεργάζονται τον πόνο που υπέστησαν. Μία μεταμόρφωση, μια μετάλλαξη που ανοίγεται σε άλλες πιθανές μορφές. Και καλεί τους ανθρώπους να συμμετάσχουν σε αυτό το παιχνίδι μεταλλάξεων.

Γιατί το τέλος του κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο από το τέλος του κόσμου.

Ο θεσμός του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης για το Αρχαίο Δράμα, που φέτος διανύει τον δωδέκατο χρόνο του, πραγματοποιείται από τις 17-24 Σεπτεμβρίου 2024, στο πλαίσιο της Πράξης «Καθιέρωση και Προβολή Διεθνών Θεσμών Σύγχρονου Πολιτισμού στην Αττική». Η Πράξη συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, μέσω του Περιφερειακού Προγράμματος «Αττική» στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2021-2027.

Συντελεστές

Ιδέα-Σκηνοθεσία: Daniela Nicolò και Enrico Casagrande

Ερμηνεύουν οι: Silvia Calderoni, Barbara Novati και στη ζωντανή μουσική η Francesca Morello

Στίχοι: Ilenia Caleo και Francesca Morello

Δραματουργική Ερευνα: Ilenia Caleo

Κείμενα και Υπότιλοι: Daniela Nicolò

Σχεδιασμός Φωτισμού: Simona Gallo

Τεχνική και Ηχητική κάλυψη: Simona Gallo και Theo Longuemare, Demetrio Cecchitelli

Ηχητικά Εφέ: Enrico Casagrande

Μηχανικός Ηχου: Martina Ciavatta

Τεχνική Υποστήριξη: Francesco Zanuccoli

Σκηνικά: _ vvxxii

Γραφικά και Βίντεο:Vladimir Bertozzi

Παραγωγή: Francesca Raimondi

Οργάνωση και Μεταφορές: Shaila Chenet

Προώθηση: Ilaria Depari

Επικοινωνία: Dea Vodopi

Γραφείο Τύπου: comunicattive.it

Διεθνής Διανομή: Lisa Gilardino

Παραγωγή : Motus και Teatro di Roma – Teatro Nazionalewith Kunstencentrum VIERNULVIER (BE)

Με την υποστήριξη των: L’arboreto – TeatroDimora | La Corte Ospitale ::: Centro di Residenza Emilia-Romagna και Santarcangelo dei Teatri