Τζούλια: Το νέο έργο του Τάσου Ιορδανίδη έρχεται από τις 11 Μαρτίου στο Θέατρο Άλφα

ADVERTORIAL

Ο Τάσος Ιορδανίδης γράφει και σκηνοθετεί το νέο θεατρικό έργο «Τζούλια» που ανεβαίνει στη σκηνή του «Άλφα - Ληναίος - Φωτίου» και είναι βασισμένο στη Δεσποινίδα Τζούλια του Αύγουστου Στρίντμπεργκ. Μάρτιος 2024, σε ένα ιστορικό θέατρο της Πατησίων. Σε λίγες μέρες έχει πρεμιέρα ο Άμλετ. Το θέατρο έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο. Γίνονται ηλεκτρολογικές και κατασκευαστικές σκηνογραφικές εργασίες. Σκόνη και μπερδεμένα καλώδια παντού.

Η σκηνογράφος, ο ηλεκτρολόγος και η υπεύθυνη του θεάτρου είναι ανάμεσά τους. Μετά από λίγο καταφθάνει η θιασάρχις, σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια (στον ρόλο του Άμλετ) της παράστασης. Απόψε θα έπρεπε να βρίσκεται στην τιμητική βραδιά για τον πατέρα της. Κι όμως, θα είναι στο θέατρο. Στο θέατρο που της ανήκει. Που ανήκει, τέλος πάντων, εδώ και χρόνια στην οικογένειά της.

Στη σκιά του υποβόσκοντος «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα» τίθενται μια σειρά από θέματα: η πάλη των κοινωνικών τάξεων –οι ομοιότητες και οι διαφορές τους–, το αδηφάγο πρόσωπο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η έννοια της φιλίας, η τοξικότητα των ανθρώπινων εξαρτητικών σχέσεων, ο κοινωνικός ρατσισμός, η χρήση ουσιών, η προδοσία, ο έρωτας στη διάσταση του πόθου, η δυσκολία του ανθρώπου να αγαπήσει, η βαθιά του ανάγκη να αγαπηθεί, το ανικανοποίητο του είδους μας. Μήπως τελικά υπάρχει και αυτό που λέμε κάρμα; Μήπως τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο;

Όπως λέει ο σκηνοθέτης: «Δύο ήταν τα στοιχήματα που θέσαμε ως ομάδα όταν ξεκινήσαμε το εγχείρημα, να αποκωδικοποιήσουμε τα ζητήματα που έθεσε ο Στρίντμπεργκ στην εποχή του και να τα μεταγράψουμε, να τα μεταφέρουμε στη σύγχρονη πραγματικότητα, προσπαθώντας να καταθέσουμε εύστοχες αναγωγές και για τον ψυχισμό των χαρακτήρων και για το περιβάλλον στο οποίο κινούνται και δρουν. Απ’ την άλλη, ο Στρίντμπεργκ στην εισαγωγή του έργου κατέθεσε το νατουραλιστικό μανιφέστο του.

Μπήκαμε στη διαδικασία να φανταστούμε πώς θα ήθελε να μεταφραστούν και να κατατεθούν οι αρχές αυτού του μανιφέστου σε ένα σύγχρονο ανέβασμα. Τολμήσαμε, με θάρρος και θράσος, να γκρεμίσουμε τον τέταρτο τοίχο που υπάρχει μεταξύ θεατών και ερμηνευτών. Γι’ αυτό και η δράση από την κουζίνα των υπηρετών μεταφέρεται σε ένα θέατρο, στο εδώ και τώρα, με την εξέλιξη των γεγονότων να πραγματοποιείται σε πραγματικό χρόνο· με τον συγκεκριμένο κώδικα υποκριτικής· με αυτόν τον δραματουργικό λόγο. Στόχος, η δημιουργία της αίσθησης ή και της ψευδαίσθησης ότι όσα διαδραματίζονται μπορεί και να μην ανήκουν στο πλαίσιο μιας θεατρικής παράστασης».