Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι

Ένας ομοφυλόφιλος ποιητής κατασπαράσσεται από ένα αγριεμένο πλήθος παιδιών. Αυτό είναι και το τελευταίο του –άγραφο– ποίημα. Πίσω του αφήνει μια γυναίκα-μάρτυρα του έργου και της μοίρας του, που δεν θα διστάσει να αρθρώσει αυτό το ποίημα, παρά τον αδυσώπητο πόλεμο που υφίσταται από τους συγγενείς προκειμένου να σωπάσει. Όχι σαν επιθανάτια κραυγή μιας ενοχικής συνείδησης που αυτοτιμωρείται, αλλά σαν σπαραχτικό ύμνο στην αγάπη που, παρ’ όλ’ αυτά, επιβιώνει.

Το έργο και η αυτοβιογραφική του διάσταση είναι γνωστά. Στόχος, ωστόσο, της σκηνοθεσίας δεν είναι να δώσει μια παράσταση ανάλυσης της προσωπικότητας και της ζωής του Τέννεσση Γουίλλιαμς, αλλά να επιχειρήσει να κρατήσει αυτόν τον προσωπικό τόνο για να «αυτοβιογραφήσει», μέσω της ποίησής του, τη δική μας επιθυμία. Ένας θίασος σημαντικών ηθοποιών θα αφηγηθεί αυτή την ιδιαίτερη ιστορία του Τέννεσση Γουίλλιαμς σαν μια παραβολή για την εποχή μας.