Οι πόλεις της Μαρίας Παριανού

Ουρανός νεφελώδης, μνημεία επιβλητικά, πλήθος κτηρίων, μικρά ασήμαντα σπίτια, το ένα σχεδόν μέσα στο άλλο, υδραγωγεία, κιγκλιδώματα που περιορίζουν, γέφυρες που δεν ενώνουν, παράθυρα χτισμένα με τούβλα. Εγκλωβισμός-καφκική ατμόσφαιρα; Πόλεις ασφυκτικές, σχεδόν ζοφερές, σχεδιασμένες μεθοδικά, με μανία, πόλεις που εκτείνονται αγγίζοντας τα όρια του τελάρου, έτοιμες να τα διαρρήξουν, αλλά που δεν το αποφασίζουν ποτέ.

Πόλεις, που πλέουν μέσα στο χρόνο, μουσκεμένες ακόμη από την υγρασία του Μεσαίωνα, φορτωμένες την ματαιοδοξία των επόμενων αιώνων, αλλά και την αναζήτηση της ομορφιάς και της φροντίδας για τους κατοίκους τους, πόλεις με αρχιτεκτονικά στολίδια κι άλλες άσχημες, πόλεις ήσυχες και πληκτικές, αφιλόξενες, ή σχεδόν νεκρές, άλλες, γεμάτες ένταση και παραφροσύνη, πόλεις πνιγμένες στο μπετόν, πόλεις με γυάλινες επιφάνειες, που καθρεφτίζουν την απέναντι όψη.