Χρήστος Ραφτόπουλος, Watercolors

Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει απόχρωση πιο κυρίαρχη από την µπλε—από την κυκλοθυµική της θάλασσα µέχρι το απέραντο κάδρο του βιολετί ουρανού. Ο ποιητής Γουάλας Στηβενς συνέδεσε το µπλε χρώµα µε τη σκέψη και το νου, κάτι συγχρόνως πέρα από εµάς αλλά και µέσα µας. Το πράσινο αντιπροσώπευε τη φύση και το χάος, την υλική γη. Ακριβώς όπως γινόµαστε ο τόπος που κατοικούµε, το τοπίο που καταλαµβάνει την ψυχή µας και πληµµυρίζει την όραση µας, αυτές οι ακούραστες φόρµες υλοποιούν τις στιγµές µέσα στις οποίες συλλήφθηκαν ως επακόλουθα των φευγαλέων αντιδράσεων του καλλιτέχνη—σε µία άρια όπερας, ένα συναίσθηµα, µια ανάµνηση, ένα όραµα.

Η παραπλανητική τους απλότητα είναι µια εκδήλωση της επιθυµίας για αµεσότητα της έκφρασης. Οι µονότονες παλέτες δίνουν προνόµιο στην αγνότητα της χειρονοµίας µε µια λεπτή κυριαρχία υφών και τεχνικών για εντυπωσιακά ακατέργαστες, εν τούτοις εφήµερες συνθέσεις που αποδίδουν µια αίσθηση στιγµιαίας κίνησης στον αέρα. Θα µπορούσανε να είναι ενσαρκώσεις φυσικών στοιχείων ή ακόµα και δελτία καιρού. Τα σχήµατα µεταλλάσσονται µπροστά στα µάτια σαν να απεικονίζουν τις µεταµορφώσεις ανθρώπινων συναισθηµάτων, στελεχών της µουσικής, ή απλά απαλές, αυθόρµητες εκρήξεις. Σε ένα από τα έργα της έκθεσης, µια ερωτική σχισµή από βαθύ µωβ κατευνάζεται από ένα απαλό χάδι ανάλαφρων πινελιών, προκαλώντας την εξέλιξη του πάθους από σπλαχνικό σε ονειρικό. Σκεφτείτε αυτές τις ιδιότροπες εικόνες σαν µουσικές παρτιτούρες για air guitar.