Steven C. Harvey “Οχήματα”

Το 1963 ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας J. G. Ballard υποστήριξε ότι είχε απορρίψει τον "εξωτερικό χώρο" γι' αυτό που αποκαλούσε "εσωτερικό χώρο". Δήλωνε ότι "οι κόσμοι των ονείρων, τα συνθετικά τοπία και η πλαστικότητα των μορφών που είχαν επινοηθεί από τους συγγραφείς φαντασίας είναι μορφολογικά ισοδύναμα του εσωτερικού κόσμου της ψυχής". Από αυτόν ακριβώς τον "εσωτερικό κόσμο" εμπνέεται ο Steven C. Harvey για να δημιουργήσει τα σχέδια με μολύβι που παρουσιάζονται στην έκθεση. Ο καλλιτέχνης αποκαλύπτει έναν σκοτεινό, παράξενο κόσμο όπου κυριαρχούν οι μηχανές και η τεχνολογία των μεταλλαγμένων όντων, έναν κόσμο σαν αυτούς που συναντάμε στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Όμως οι έντονα λεπτομερείς του εικόνες δεν αποτελούν προβλέψεις για ένα μακρινό μέλλον, αλλά αντανακλούν τις προσωπικές του σκέψεις για ένα τερατώδες παρόν. Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη τα σχέδια αυτά λειτουργούν «ως ανταποκρίσεις από το βρώμικο εργοτάξιο ενός νέου Πύργου της Βαβέλ».

Στη δεκαετία του 70 η ανάπτυξη της τεχνολογίας, του ντιζάϊν αεροπλάνων, αυτοκινήτων και εν γένει μηχανών, υποσχέθηκε ένα μέλλον όπου η τεχνολογία θα δημιουργούσε μία σύγχρονη Χώρα των Θαυμάτων, η οποία θα κατοικούνταν από ιπτάμενα οχήματα και όλων των ειδών τις θαυμαστές εφευρέσεις που είχαν σκοπό να διευκολύνουν την κοινωνία και να απελευθερώσουν την εργασία. Το μέλλον αυτό όχι μόνο δεν υλοποιήθηκε ποτέ, τουναντίον κατέληξε να γίνει μια σκοτεινή απειλή για τη επιβίωση τόσο της φύσης όσο και της ίδιας της ανθρωπότητας οδηγώντας στην ανεξέλεγκτη σπατάλη των φυσικών πόρων.

Η απογοήτευση σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον του Harvey για την αντιφατική σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία, ωθεί τον καλλιτέχνη στην δημιουργία των οχημάτων του, το ένα πιο παράλογο και εξωπραγματικό από το άλλο. Περιβαλλοντικές καταστροφές που προκαλούνται από την ασυδοσία του ανθρώπου, η εντεινόμενη απειλή της έλλειψης καυσίμων και ο υδροκεφαλισμός ενός στρεβλά αναπτυσσόμενου κόσμου είναι μόνο μερικές από τις ανησυχίες που γέννησαν τα «Οχήματα». Εμπνεόμενα από το μότο του Francisco de Goya: «Το όνειρο της λογικής παράγει τέρατα», αποτελούν ένα σχόλιο πάνω σε επίκαιρα ζητήματα που απασχολούν την σύγχρονη κοινωνία. Ο καλλιτέχνης συνδυάζει επιρροές από τον Bruegel και τον Goya με βιβλικές αναφορές από τη Δυτική Χριστιανική ιστορία της τέχνης, που λειτούργησαν όμως μόνο ως «πνευματικό» καμουφλάζ εκείνων που χρησιμοποιούν τη θρησκεία για να δικαιολογήσουν τις αμφίβολες δραστηριότητές τους. Τα περισσότερα από τα γιγαντιαία οχήματά του μοιάζουν με σύγχρονες κιβωτούς στις οποίες συσσωρεύονται διάφορα είδη  ζώων, τα οποία όμως αντί να σώζονται από τον κατακλυσμό ή την εξαφάνιση, οδηγούνται στο σφαγείο. Οι άνθρωποί του, επίσης, μοιάζουν να είναι υποταγμένοι σκλάβοι ή να έχουν δευτερεύοντα ρόλο απέναντι στην μεγαλοπρέπεια των μηχανών.

Ωστόσο, τα εντυπωσιακά από μηχανικής πλευράς οχήματα του Harvey δεν είναι παρά παράλογα δημιουργήματα, που δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν στην πραγματικότητα. Αυτός είναι ο τρόπος για τον καλλιτέχνη να σχολιάσει «την πρωτοφανή ηθική σχιζοφρένια του ανθρώπου του 21ου αιώνα, ενός ανθρώπου με «καλό χαρακτήρα» του οποίου όμως η ποιότητα ζωής εξαρτάται από το αθώο αίμα και τα τοξικά απόβλητα που στοιχειώνουν τα φαντάσματα των δικών του «προειδοποιητικών μυθών».