Ντόρα Οικονόμου, Πρεντεαλ

Η κυρία Νταλογουέι είπε ότι θα αγόραζε τα λουλούδια η ίδια. Εγώ έπιασα να καθαρίσω το κρυστάλλινο βάζο –εκείνο που γυρνάγαμε για ψιλά στις παραστάσεις – αλλά γλίστρησε και τσακίστηκε στα μάρμαρα τις κουζίνας. Σκούπισα τα θρύψαλα κάτω απ' το τραπέζι. Θα τα 'βγαζα έξω πιο μετά.

Μεγάλο πράγμα τα τραπέζια στο εργαστήριο. Όχι τόσο για όλα αυτά που κάνεις και φτιάχνεις πάνω τους όσο για τα πλήθη που κρύβεις αποκάτω τους. Η γεωγραφία του χώρου περιγράφεται από γκρεμούς και άδειες πεδιάδες ενδιάμεσα. Ποτέ δεν έχεις να κάτσεις, αφήνεις περνώντας μισό αντικείμενο πάνω στην καρέκλα, αυτό βρίσκει τη θέση του,

φτιάχνει έναν κόσμο και δε μετακινείται.

Πολλά απ' τα υλικά μου τα βρήκα στο δρόμο. Πολλοί απ' τους φίλους μου κάνουν την ίδια δουλειά. Δίνουμε τιπς ο ένας στον άλλον και συναγωνιζόμαστε, κορδωνόμαστε όταν πετύχουμε καλό κυνήγι. Έτσι που μοιάζουν τα υλικά μας, καμιά φορά μοιάζουν και τα έργα μας. Αλλά ο καθένας έρχεται από άλλο μέρος και αλλού πάει. Σίγουρα όμως δε βγαίνουμε έξω βάσει κάποιου οργανωμένου σχεδίου. Άλλωστε εδώ, το μέσα και το έξω είναι σχετικά. Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα και επιστρέφω μέσα στο δωμάτιο για να βρεθώ έξω. Δεν ψάχνουμε, τα πράγματα μας βρίσκουν. Το τρικ είναι να μάθεις τα μάτια σου να κοιτάζουν χαλαρά αλλά και με ένταση για να αναγνωρίζουν και νηφάλια για να εκτιμούν.

Η ταλαιπωρία εγγράφεται πάνω στα αντικείμενα, αφήνει ίχνη από ιστορίες ικανές ή ανίκανες. Ένα απόγευμα νωρίς την άνοιξη του 2009, βρεθήκαμε με μιαν παρέα φίλους σε ένα ξεχασμένο θέρετρο στις Ρουμανικές Τρανσυλβανικές Άλπεις. Το φως ήταν εξαιρετικό, μας αποκάλυψε με έντονα χρώματα τις ετεροχρονισμένες δομές και τις σουρεαλιστικές προσθετικές πάνω στα κτίρια. Δε φέραμε πίσω κάτι αξιόλογο από το ταξίδι. Όπως συμβαίνει καμιά φορά, είχαμε μάλλον παραπάνω ελεύθερο χώρο στις αποσκευές μας για να αποφασίσουμε συνετά. Κρατήσαμε όμως τη μυρωδιά του ονόματος και υποσχεθήκαμε μια μέρα να κάνουμε κάτι μ' αυτό. Έφτασε η ώρα για το ΠΡΕΝΤΕΑΛ.

Ντόρα Οικονόμου

Αθήνα, Μάιος 2014