Wear and tear(?)

Η αγγλική έκφραση «wear and tear», η οποία χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον κυριολεκτικά συνδέεται με ένα σαφώς πιο δύσκαμπτο και ντετερμινιστικό μοντέλο από εκείνο της σημειολογικής απόδοσης του ελληνικού όρου «φθορά», διότι αναφέρεται με σαφήνεια στη σταδιακή, αναμενόμενη αλλοίωση-υποβάθμιση της αρχικής ύλης λόγω χρήσης ή επίδρασης του χρόνου. Η προσθήκη ωστόσο του ερωτηματικού λειτουργεί ανατρεπτικά, επαναφέροντας παιγνιωδώς την ευρύτητα του αντίστοιχου ελληνικού όρου.

Δεκατέσσερις καλλιτέχνες αναμετρούνται με την πολυσημία του όρου «φθορά» εξετάζοντας άλλοτε το απαύγασμα του θραύσματος, του υπολείμματος ή του ερειπίου και άλλοτε την μεταφορική, ανθρωποκεντρική ή ιστορική διάσταση της «αποσύνθεσης» και της «παρακμής». Μορφολογικά αφήνονται στην ελεύθερη επιλογή μεταξύ σκόπιμης αλλοίωσης και φυσιολογικής φθοράς λόγω χρήσης ή επιρροής των εξωτερικών συνθηκών.

Ως κύρια πρόκληση σε επίπεδο δημιουργικής σύλληψης αλλά και πρόσληψης από τον θεατή προβάλει η πρωτεϊκή φύση της ποιότητας της φθοράς. Αν δεν σημασιοδοτηθεί ως χρονικό στιγμιότυπο κι εννοηθεί ως μεταβολή, εννοιολογικά αποκαλύπτονται αναρίθμητοι πιθανοί συνειρμοί και ερμηνείες: αμφισβήτηση και άρνηση ή αποδοχή τηςωπραγματικότητας, εσχατολογική – γραμμική θεώρηση ή κυκλική αντίληψη-επαναξιολόγηση κι επαναδημιουργία, αμφίρροπος στοχασμός, απλή φάρσα.