Trickster/ Η ευμετάβλητη πρακτική

Τα τελευταία χρόνια η εικαστική και -καθόλου παράδοξα- η αρχιτεκτονική παραγωγή χαρακτηρίζεται από την δυνατότητα να αντλεί έμπνευση μέσα από τη διεξοδική εμπειρία της φόρμας συνδυάζοντας ανομοιογενή χαρακτηριστικά τα οποία συνομιλούν με την ίδια τη καθημερινότητα του αστικού ή ημιαστικού σχεδιασμού.

Ο διευρυμένος όρος του "trickster", ως μια θεότητα στις σαμανιστικές μυθολογίες που έχει τα χαρακτηριστικά ενός ανθρωπόμορφου ζώου αλλά φέρει και τις ιδιότητες του μυθολογικού ήρωα που παραβαίνει τους νόμους, είναι στην ουσία ένας πλανευτής. Το παιχνίδι ανάμεσα σε δυο συγγενικούς ορισμούς, εκείνη του θαυματοποιού αλλά και του κατεργάρη μπορεί να χρησιμεύσει για την αποτίμηση μιας κατεύθυνσης της σημερινής εικαστικής παραγωγής. Αν ανατρέξουμε στoν αρχαίο ελληνικό ορισμό της "Μήτιδος" για την κατεργαριά και την επιδεξιότητα διαπιστώνουμε ότι η εφαρμογή του τεχνάσματος συνόδευε τόσο την υλοποίηση μιας τεχνικής εφεύρεσης η άμεσης αναγκαιότητας όσο και τις τεχνοτροπίες της καλλιτεχνικής πρακτικής .

Το πρόβλημα που εμφανίζεται αναπάντεχα, το φαινομενικά αδιέξοδο που δεν είχε προβλεφθεί στον αρχικό σχεδιασμό, ενυπάρχει ως ενδεχόμενο στις πρακτικές των καλλιτεχνών που εξετάζουμε, όπως και στις ζωές μας. Με την πολλαπλή και ευμετάβλητη ταλάντευση της Μήτιδος* όμως μετατρέπεται σε ευεργετικό ατύχημα, όχι απλά διαχειρίσιμο αλλά σχεδόν επιθυμητό. Το σημείο τριβής λειτουργεί ως σήμανση αλλαγής πορείας και τακτικής· αναδείκνυε και αναδεικνύει τις εσωτερικές δυναμικές των καταστάσεων, πηγαίνει πίσω στις πολύτροπες «ΟδυσσεΪκές» τακτικές, «καιροσκοπεί» με την στρατηγική έννοια της λέξης, έξω από την ηθικολογική και αρνητική σημασία της, συναντά την «πανούργα νοημοσύνη», την μορφή νόησης την οποία ο Πλάτωνας αποκαθήλωσε για να εγκαθιδρύσει την ιδεοκρατική σκέψη.