Μεσογίτη Λιάνα, Το Πέρασμα

Το "Πέρασμα" ξεκίνησε με την παρατήρηση και καταγραφή του σώματος, στην προσπάθεια αναζήτησης συναισθημάτων και κατανόησης της πορείας που διανύει ένας άνθρωπος. Η ψευδαίσθηση της απεικόνισης, που αιχμαλωτίζει τον πραγματικό χρόνο, προκύπτει από την ανάγκη προσέγγισης και ανάλυσης αυτού του ταξιδιού, όπου οι καταγραφές αποτελούν το έρεισμα για το πέρασμα. «Τι πιο ασφαλές από αυτόν που αγαπάς να γίνεται γέφυρα!».

Στο Πέρασμα οι διαδρομές που επιλέγουμε μας φέρνουν κοντά σε σώματα που ενσαρκώνουν ψυχές, έννοιες και ρόλους. Είναι η συνεχής διαδρομή ενός ανθρώπου ανάμεσα στις ψυχές που συναντά, οι οποίες γίνονται γέφυρες στο δικό του πέρασμα. Στις διακλαδώσεις αυτές επανέρχεται κατά τη διάρκεια της ζωής του, δημιουργώντας ένα πλέγμα που τον βοηθάει να επιλέγει, να φεύγει, να κρύβεται αλλά και να εγκλωβίζεται. Άνθρωποι που στέκονται δίπλα μας και εμείς επιλέγουμε πόσο θα σταθούμε κοντά τους, και άλλοτε δίπλα μας βαδίζουν ως σκιές, όπου στη στροφή της διαδρομής η ταύτιση ορίζει τη δική της εξέλιξη. Μία παράλληλη μετακίνηση στον χωροχρόνο. Συνήθως ο χώρος στεγάζει και προστατεύει τις μνήμες, ενώ ο χρόνος αφήνει τα δικά του ανοίγματα για να βαδίζει κανείς παράλληλα στο τώρα και το χθες.

Η εικαστικός Λιάνα Μεσογίτη στην πρώτη της ατομική έκθεση ξεδιπλώνει εικόνες της μνήμης, ως σημειώσεις μέσα από άλλοτε παραστατικά στοιχεία και άλλοτε αφαιρετικά. Η ένταση του συναισθήματος καθορίζει την διαδρομή της γραμμής αφήνοντας ανοίγματα στο φως, μέσα από το λευκό, το γκρίζο, και την ελάχιστη παρουσία χρώματος, δημιουργώντας την μετάβαση από τη φθορά στον μη απτό κόσμο. Στο "Πέρασμα" οι μορφές συγκρατούν τη διαφάνειά τους ως άυλες οντότητες. Γκρίζες, λευκές και απόκοσμες γαλάζιες σκιές. Η κάθε μορφή προβάλλει μέσα από την άλλη, άλλοτε περιγραφικά και άλλοτε σαν κηλίδες βαριές που προσπαθούν να γεννηθούν ή δεν έχουν οριστεί ακόμα. Αφήνοντας πνοές και σημάδια στον χώρο στον οποίο μια άλλη μορφή θα αναδυθεί.