Ιωάννης Μητράκας, Ο Νεοβυζαντινός

Ογδόντα πέντε έργα του Ιωάννη Μητράκα παρουσιάζονται για πρώτη φορά στις αίθουσες του Μουσείου Μπενάκη, σε μια "προκλητική" έκθεση, όπου το παρόν αναμετριέται με την Ιστορία, τα πινέλα του Μητράκα διασταυρώνονται με τον χρωστήρα του Άγγελου, του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, των Λαμπάρδων, του Κωνσταντίνου Τζάνε και του Θεόδωρου Πουλάκη και πολλών ανωνύμων βυζαντινών και μεταβυζαντινών "πιτόρων" και τεχνιτών που γεφύρωσαν το πέρασμα από τον Ελληνισμό της αρχαιότητας στο νεότερο Ελληνισμό.

Ο Μητράκας γεννήθηκε το 1936, στον Προβατώνα Έβρου από πρόσφυγες γονείς της Ανατολικής Ρωμυλίας και πρωτοεμφανίστηκε στον εικαστικό χώρο το 1970 εκθέτοντας τους Λιγνιτωρύχους. Ξεκίνησε ως αυτοδίδακτος ζωγράφος με έρεισμα τη βυζαντινή τέχνη.

Από τη βυζαντινή τέχνη, αρχικά υιοθέτησε την τεχνική της αυγοτέμπερας, τη σημασιολογική προοπτική, τη σχηματοποίηση του χώρου και το πλάσιμο των μορφών. Αυτή η πρωτόλεια τεχνική, του επέτρεψε αρχικά να ζωγραφίσει το σεβασμό του προς τον καθημερινό μόχθο των λιγνιτωρύχων του Αλιβερίου Ευβοίας, όπου είχε εγκατασταθεί από το 1965, πριν διορισθεί το 1967 μετά από διαγωνισμό, ως κοινωνικός λειτουργός της ΔΕΗ. Στην πορεία, η βαθιά γνώση για τη λαϊκή τέχνη και τη Θρακική παράδοση, το ενδιαφέρον για την Επιστήμη, ο θαυμασμός για την κληρονομιά του Ελληνισμού και η αγάπη για τον άνθρωπο και ιδίως τα συναισθήματα της προσφυγιάς, του επέτρεψαν να ξανοιχτεί και σε άλλες θεματογραφίες δημιουργώντας ένα προσωπικό πάνθεο ιδεαλιστικών ηρώων, αγιοποιημένων εργατών και πνευματικών μορφών της επιστήμης και της ελληνικής παράδοσης.

Οι ήρωές του: αγιοποιημένοι λιγνιτωρύχοι, λαϊκοί άνθρωποι, αυτοκράτορες, παγανιστικοί θεοί ή άγιοι, μορφοποιημένες ιδέες και έννοιες είναι ενεργές φιλοσοφικές συνειδήσεις, ζωγραφισμένες με τέτοιο τρόπο, ώστε να δίνουν την εντύπωση, ότι ανήκουν σ' έναν υπερρεαλιστικό κόσμο, όπου το όνειρο λειτουργεί υποσυνείδητα αποκαλύπτοντας τους μηχανισμούς διαχρονίας του Ελληνισμού.