Σταμάτης Θεοχάρης, art nouveau

Η γκαλερί εγκαινιάει τη νέα εκθεσιακή περίοδο. Ο δημοσιογράφος Θοδωρής Αντωνόπουλος, στο κείμενό του, που συνοδεύει τον κατάλογο της έκθεσης, αναφέρει:
Ανάλαφρα, εύθυμα, ντελικάτα σε ένα πρώτο επίπεδο αλλά σπαρμένα με ανήσυχες, αγωνιώδεις, δυσοίωνες πτυχές κι αναφορές σε ένα δεύτερο, τα έργα του Σταμάτη Θεοχάρη χαρακτηρίζει ένας συνδυασμός στοιχείων που, παρότι μοιάζουν φαινομενικά ετερόκλητα, αλληλοσυμπληρώνονται κι επανανοηματοδοτούνται μέσα από τα φίλτρα των επιρροών του, όπως είναι το κίνημα της Art Nouveau και η Belle Epoque γενικότερα, τα κόμικ, η pop art, ο σουρεαλισμός, το σύγχρονο illustration, τα graffiti, οι δουλειές καλλιτεχνών όπως οι Aubrey Beardsley, Alphonse Mucha, Francis Bacon, Inka Essenhigh κ.ά. καθώς και του δικού του, προσωπικού καλλιτεχνικού αισθητηρίου.

Η εσωτερική ανάγκη για την αποκρυπτογράφηση μιας πυκνής, πολυεπίπεδης και συχνά απρόβλεπτης πραγματικότητας τον οδηγεί να συνθέσει ένα αινιγματικό σύμπαν, χρησιμοποιώντας σύμβολα και στοιχεία αποστραγγισμένα από κάθε συναισθηματισμό –γι΄αυτό και η απουσία προσώπων και ολοκληρωμένων ανθρώπινων μορφών-, στοιχεία που αντανακλούν τις υπαρξιακές του αναζητήσεις σχετικά με τη ζωή και τον θάνατο, τον ρόλο των κοινωνικών αλλά και των αισθητικών ανισοτήτων, το αμείλικτο της ομορφιάς, το ερώτημα του πεπρωμένου.

Οι περίτεχνες συνθέσεις του δεν αποσκοπούν τόσο στο να συγκινήσουν τον θεατή, όσο στο να του μεταφέρουν εικόνες που σατιρίζουν τα κοινωνικά στερεότυπα και αναδεικνύουν τη διαδικασία της φθοράς, το εφήμερο της νεότητας, την προσδοκία της υπέρβασης, το συσσίφειο κυνήγι των υλικών αγαθών, της φήμης, των ηδονών: Έντομα, ζώα, πουλιά, σύμβολα του βιομηχανικού πολιτισμού ανάμεικτα με παραδοσιακά μοτίβα, μεταφυσικές νύξεις, (μετ)αμφιέσεις, φάρμακα, ουσίες και πολλή γυμνή, ωμή σάρκα, όλα ενορχηστρωμένα λες από κάποια μοχθηρή δύναμη. Και είναι αυτό ακριβώς το τελευταίο στοιχείο, η σάρκα, που παίζει ίσως τον βασικότερο ρόλο στα έργα του: Ένα ωμό κομμάτι κρέας συμβολίζει ένα σπάραγμα ζωής χωρίς ψυχή, χωρίς ταυτότητα.