Not a day without a line της Γιώτας Ανδριάκαινα
Στο έργο της η Γιώτα Ανδριάκαινα ανακαλύπτει κάθε φορά νέους εκφραστικούς δρόμους που ξεκινούν από την υλικότητα της κλωστής και κατευθύνονται στην περιοχή του ονείρου και του μύθου. Ένα παιδί, ένας ρινόκερος, ένα πουλί, οι μορφές που εμφανίζονται μέσα από τα κουβαριάσματα και τις γραμμικές διαδρομές της κλωστής μεταμορφώνονται διαρκώς, σαν ένα παραμύθι που αλλάζει από αφήγηση σε αφήγηση.
Συχνά φανταζόμαστε τα νοήματα σαν ένα κουβάρι από νήματα, τα οποία μας οδηγούν από ένα σύνολο σε οποιοδήποτε άλλο. Κάτι όμως που μπορεί να διαφεύγει της προσοχής μας είναι τα πραγματικά νήματα που μας κυκλώνουν και μας ενώνουν με το περιβάλλον μας: Από τα υπόγεια καλώδια που μεταφέρουν τις ψηφιακές πληροφορίες και στηρίζουν την ανθρώπινη επικοινωνία, μέχρι τα νήματα των ρούχων που αγγίζουν το δέρμα μας ή τον ομφάλιο λώρο που μας ενώνει με την αρχή της ύπαρξης, μπορούμε να σκεφτούμε τη ζωή μας σαν ένα σύνολο από κλωστές. Είναι αυτή η ποικιλομορφία και ευπλαστότητα του υλικού του νήματος που του έχει χαρίσει τόσο εξέχουσα παρουσία στην ιστορία της τέχνης, ως αρχιτεκτονικού στοιχείου, ως πρώτης ύλης, ως πλαστικής αξίας και ως στοιχείου της περφόρμανς.
Πάντοτε υπάρχει ένα νήμα που συνδέει ένα ποτήρι ζαχαρούχο νερό με το ηλιακό σύστημα
Gilles Deleuze, Cinema I, The Movement-Image
Στο έργο της η Γιώτα Ανδριάκαινα ανακαλύπτει κάθε φορά νέους εκφραστικούς δρόμους που ξεκινούν από την υλικότητα της κλωστής και κατευθύνονται στην περιοχή του ονείρου και του μύθου. Ένα παιδί, ένας ρινόκερος, ένα πουλί, οι μορφές που εμφανίζονται μέσα από τα κουβαριάσματα και τις γραμμικές διαδρομές της κλωστής μεταμορφώνονται διαρκώς, σαν ένα παραμύθι που αλλάζει από αφήγηση σε αφήγηση. Ενίοτε η επιφάνεια του υφάσματος διαρρηγνύεται για να αφήσει το φως να περάσει, αλλά τότε μικρότερα νήματα γίνονται εμφανή, οδηγώντας τη ματιά μας από το μακροσκοπικό στο αδιόρατο και αντίστροφα.
Οι εκθέσεις της Γιώτας Ανδριάκαινα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, όπου τα έργα δεν παρατίθενται απλά, αλλά συνθέτουν ένα χώρο καθολικό του οποίου οι συντεταγμένες ορίζονται από την κλωστή. Μέσα σε αυτό το χώρο μπορούμε να βρούμε κάτι προσωπικό και κάτι συλλογικό, που μας ενώνει με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Η επιλογή ενός καθημερινού υλικού, η προσέγγιση της παραδοσιακής τεχνικής του κεντήματος με μια σύγχρονη ματιά αλλά και η μυθική εικονογραφία συνδέονται πολλαπλά με την εμπειρία της ζωής: την καθημερινότητα, την παιδική ηλικία, τη γνώση, τα όνειρα, την ιστορία, το κοινό παρελθόν. Αρκεί μια κλωστή.
Χριστίνα Γραμματικοπούλου, Διδάκτωρ Ιστορίας της Τέχνης, Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης
Πληροφορίες Έκθεσης
| ΠΟΤΕ | 15/12/2016 - 15/01/2016 |
| ΠΟΥ | Artis Causa |
