Songs, Balloons & Broken Tablets

Η ομαδική έκθεση Songs, Balloons & Broken Tablets προβάλλει την κυριολεξία ως μέσο ποιητικής. Στίχοι, αιωρούμενα μπαλόνια και πινακίδες - από την προϊστορική έως την ψηφιακή μορφή τους - είναι παρόντα ως αντικείμενα, κινούμενες εικόνες, φωνές, υφές, ηχητικές δομές.

Οι συσχετίσεις είναι ρευστές: η έκθεση προτείνει διασυνδέσεις ανάμεσα σε πράγματα που αρχικά φαίνεται να αποκλίνουν. Ενθαρρύνει τις λεπτές, δημιουργικές αμφισημίες της συλλογικής παρουσίας. Απέναντι στις συστημικές χειραγωγήσεις και στις πολιτικές της μετά-αλήθειας, τα έργα των Soohyun Choi, Alex Kuusik και Rebecca Wilcox στέκονται με διατυπώσεις που αποσκοπούν να μετατοπίσουν το ίδιο το έδαφος στο οποίο βασίζονται αυτές οι πολιτικές.

Το ενδιαφέρον εστιάζεται στη συγκειμενοποίηση και την επανανοηματοδότηση καθώς και σε ένα παιχνίδι άρνησης της κυριότητας της δημιουργίας. Οι τρεις καλλιτέχνες στοχάζονται πάνω στη συστημική βία και εξετάζουν τις δυνατότητες παρεμβολής και μεταβολής της δεδομένης πραγματικότητας, αρθρώνοντας απροσδόκητες πολιτικές φαντασιώσεις.

Ο Alex Kuusik παρουσιάζει ένα σώμα δουλειάς που διερευνά την έννοια της εμπρόθετης δράσης, η οποία διαμορφώνει την παραγωγή έργων τέχνης και την κίνηση των οπτικών γλωσσών. Επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στο πώς σημαντικά προϊστορικά αντικείμενα, μεταφέρονται απρόθυμα στο παρόν, διερευνώντας τα ιδεογράμματα της Γραμμικής Β καθώς και τη διαδικασία ‘μετάφρασής’ αυτών, ενώ συμπεριλαμβάνει στις αναφορές του ανεκδοτολογικά ή τυχαία αντικείμενα όπως το τραπέζι του αρχικού μεταφραστή.

Λέξεις, σχήματα και μορφές σε πήλινες πινακίδες και iPhones, ψηφιακές εκτυπώσεις και παραδοσιακά σχέδια, μαζί με μηχανικές αναπαραγωγές, αμφισβητούν την έννοια της αυθεντίας του δημιουργού και την καλλιτεχνική υποκειμενικοποίηση. Ο Kuusik, διερευνά συνεχώς τη γραφειοκρατία των αρχαϊκών οπτικών γλωσσών και αντικειμένων ως πολυφωνικών φορέων νοήματος και του τυχαίου ρόλου που αυτές αναλαμβάνουν μέσα στην σύγχρονη κουλτούρα.

Η Rebecca Wilcox, δημιουργεί μια ποιητική μη-αφήγηση χρησιμοποιώντας ήχο, με τη μορφή φωνής, θορύβου, κειμένων, βίντεο και εγκαταστάσεων που υλοποιούν την υφή αυτών των ηχητικών δομών σε απτές μορφές. Χρησιμοποιεί πληροφορίες από διάφορους χώρους και επιφάνειες και δημιουργεί καλούπια, ενσωματώνοντας υφές που δεν προσφέρουν εύκολα σαφείς πληροφορίες.

Η Wilcox εξερευνά την επιπεδότητα και την επιφάνεια στην κινούμενη εικόνα, παρατηρώντας τις διασταυρώσεις ψηφιακών επιφανειών, ποίησης και ήχου. Παίζει με μια εικόνα που είναι ταυτόχρονα κοντά και μακριά, συναφή με τη διαδικασία του γραψίματος και τις απτικές και οπτικές υποδηλώσεις του. Τα κείμενά της, απλά αλλά με το νόημα διαρκώς να δραπετεύει, αποπροσανατολίζουν τον ακροατή και τον αναγνώστη, αναδεικνύοντας διάφορες διαστάσεις στο ενδιάμεσο των λέξεων.

Η δουλειά της υποβάλει ένα συγκεκριμένο ρυθμό και φέρνει στο προσκήνιο τη σημασία του θυμικού. Είναι συναισθηματικά φορτισμένη αλλά με εννοιολογική εκκίνηση, αμφισβητώντας αυτή τη προβληματική διάκριση. Το νόημα στο έργο της δημιουργείται από την υπαινιγμό, την παράλειψη των λέξεων και τον τόνο. Οι διαδικασίες διαστρωμάτωσης και διαγραφής εμφανίζονται, οπτικά και ακουστικά, ως ένας τρόπος άρνησης της παράδοσης στο πλήθος πληροφοριών και συμμετοχής στην αναπαραγωγή τους.

Η Soohyun Choi μέσω βίντεο, εγκαταστάσεων και ηχητικών έργων προσπαθεί να επανεξετάσει τις δυνατότητες συνάντησης, ως μια χειρονομία κριτικής των ορίων μεταξύ σύγχρονης τέχνης και εργασίας. Ξεκινώντας από την προσωπική οπτική του επισκέπτη-καλλιτέχνη, ακολουθεί έναν πωλητή μπαλονιών και ένα ζογκλέρ από τη γειτονιά που δουλεύει. Αυτά τα δύο επαγγέλματα παραλληλίζονται με την εργασία της σύγχρονης τέχνης, αφού μοιράζονται τη δημιουργική ματαιότητα και τη χαρά, αλλά και την επισφάλεια και την ευαλωτότητα.

Η Choi, φέρνει τα μπαλόνια και τις μπάλες juggling στο χώρο της γκαλερί όχι ως αισθητικοποιημένα objets trouvés, αλλά ως χειρονομία δανεισμού που κρατά τόσο την προσωπική όσο και τη χρηματική σχέση με τον ιδιοκτήτη. Αναπόφευκτα οι δομές εξουσίας και οι ιεραρχίες της έκθεσης είναι παρούσες, όμως η εικαστικός παρουσιάζει το έργο της ως συνεργατικό, αμφισβητώντας τη θέση της ως παραγωγού-αυθεντία.

Επιπλέον, η ηχητική αφήγηση την οποία έχει σκεφτεί στην κορεατική γλώσσα είναι γραμμένη στα αγγλικά και ακούγεται στα ελληνικά. Περνάει με αυτό τον τρόπο από μια συνεχή διαδικασία μετάφρασης, οδηγώντας μερικώς σε σύγχυση αλλά και ανοίγοντας νέες οπτικές ερμηνείας.