Κωστής Βαρδίκος, Από το Ιπποπόταμο 1987-88: Πορτραίτα μιας οικογένειας φίλων

Με την έκθεση φωτογραφιών του Κωστή Βαρδίκου συνεχίζονται αυτή την εβδομάδα οι εορταστικές εκδηλώσεις του Ιππόποταμου για τα 40α γενέθλια του μπαρ. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Κωστή Βαρδίκου τραβήχτηκαν μέσα στο ιστορικό μπαρ στη διάρκεια της διετίας 1987 -88 και αποτελούν μέρος από το ολοκληρωμένο έργο του φωτογράφου με τίτλο «Πορτραίτα μιας οικογένειας φίλων» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις tetarto.

Ο φωτογράφος σημειώνει: «Βρισκόμασταν κάθε βράδυ για πολλά χρόνια. Η ίδια συντροφιά από το σχολείο ακόμα, τότε που η γειτονιά μας ήταν γειτονιά και η ευθεία λεωφόρος που τη διέσχιζε και ό,τι βρισκόταν στα πεζοδρόμιά της ο τόπος των βραδινών μας συναντήσεων. Δεν δίναμε ούτε ραντεβού, δεν επιβεβαιώναμε καν με ένα τηλέφωνο ότι θα βγούμε. Απλώς κατεβαίναμε στη Λεωφόρο, περπατούσαμε μία πάνω, μία κάτω, και βρισκόμασταν. Τα βράδια που δεν έκανε κρύο και όλο το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι, στο κεντρικό της καφενείο μάς άφηναν και μια γύρα ποτά όταν έκλεινε, που τα πίναμε στα τραπεζάκια απ' έξω. Μας άρεσε πολύ αυτή η Λεωφόρος τότε· χαϊδευτικά τη λέγαμε Το Ποτάμι και φροντίζαμε όλες μας οι διαδρομές να περνάνε από εκεί.

Ενώ εμείς μεγαλώναμε εκεί, στο κέντρο της πόλης άνοιγαν τα πρώτα μπαρ -ο Ιπποπόταμος που παρέμεινε,εδώ όπου και σήμερα, το Decadence στη Βουλγαροκτόνου, το Επέκεινα στην Καλλιδρομίου και αργότερα το Green Door, η Αίτνα, το Άλλοθι, το Τρίτο Μάτι και άλλα- με μουσική σαν αυτή που ακούγαμε και με απ' όλα τα ποτά και συνεχίσαμε να μαζευόμαστε πλέον σ' αυτά. Στην αρχή κατεβαίναμε με το τελευταίο λεωφορείο. Ο καθένας το έπαιρνε από τη στάση κοντά στο σπίτι του και μέχρι να διατρέξει όλη τη Λεωφόρο είχαν ανέβει σ' αυτό όσοι ήταν για έξω εκείνο το βράδυ. Χωρίς κινητά, χωρίς τίποτα. Επιστρέφαμε με τα πόδια. Με το ένα τελευταίο για το δρόμο να το πίνουμε στο δρόμο.

Ποτά, ξενύχτια, ολονυχτίες σε σπίτια και μετά δουλειά (όση χρειαζόταν), λίγος ύπνος, ενδιάμεσα φαΐ του δρόμου. Ξανά· ποτά, ξενύχτια, ολονυχτίες σε σπίτια και μετά δουλειά, φαΐ του δρόμου... Κάθε βράδυ ήταν πάρτυ! Γεννιόνταν και πεθαίναν οι μεγάλοι έρωτες. Αγαπιόμασταν και πληγωνόμασταν κάθε ένα από εκείνα τα βράδια σε όλους τους μεταξύ μας συνδυασμούς και με απίστευτη ευκολία και σκληρότητα. Ήμασταν ήδη φίλοι, και σαν με όλ' αυτά να αποκτήσαμε δεσμούς αίματος, γίναμε μια οικογένεια. Μια άλλη οικογένεια για τον καθένα από μας».