Dark Matters

Η έκθεση καταπιάνεται με πτυχές ενός αχανούς πεδίου, τόσο εννοιολογικά όσο και αισθητικά. Τρεις προτάσεις, εκκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, αναστοχάζονται μια σειρά από συναισθήματα, αβεβαιότητες και παραδοξότητες που το σκοτάδι γεννάει.

Την αίσθηση της στιγμής που, μέσα σε έναν σκοτεινό τόπο, αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη ενός αντικειμένου αλλά δεν είμαστε ακόμη σε θέση να το ταυτοποιήσουμε, προσπαθεί με το έργο Identifying an object να αποδώσει ο Κωνσταντίνος Λιανός.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που από τη μία η εμπειρική όραση προτρέχει να βγάλει συμπεράσματα και από την άλλη η φαντασία κοχλάζει λόγω της περιορισμένης αισθητηριακής αντίληψης, είναι ίσως η πρώτη και πιο κυριολεκτική επαφή που είχαμε όλοι με το σκοτάδι και τον αντίκτυπό του.

Η καλλιτεχνική ομάδα Campus Novel στην εγκατάσταση Singularity διαχειρίζεται το ανοίκειο, τις αχαρτογράφητες περιοχές του ασυνείδητου αναφορικά με τα δυστοπικά περιβάλλοντα των μαύρων τρυπών του διαστήματος.

Το έργο αποτελείται από μια ξύλινη κατασκευή και ένα βίντεο και επιχειρεί να αναδείξει το ανθρωπολογικό ενδιαφέρον του μύθου και της φαντασιωτικής αφήγησης, που έρχεται σήμερα να καλύψει, αναστοχαστικά, το κενό της επιστημολογικής αμηχανίας που προκάλεσε το νεωτερικό πρόταγμα του προηγούμενου αιώνα περί απομάγευσης του κόσμου.

Μία ιδιαίτερη πολιτική χρήση της νύχτας εξετάζει μέσω του φωτογραφικού του έργου Κούκλες ο Παύλος Φυσάκης, στα μέσα της δεκαετίας του ΄90, εποχή στην οποία ο κοινωνικός στιγματισμός των διεμφυλικών ατόμων αλλά και γενικά της ΛΟΑΤ κοινότητας στην Ελλάδα φαντάζει ως κάτι αδιαπραγμάτευτο.

Ο Φυσάκης, μέσα από μια πολύμηνη διαδικασία, αποφεύγοντας την όποια εξωτικοποίηση, καταγράφει με σχεδόν ποιητικό τρόπο στιγμές στον τόπο εργασίας των τρανς ατόμων στο, ομώνυμο με το έργο του καλλιτέχνη, νυχτερινό μαγαζί.

H έκθεση Dark matters μπορεί να ιδωθεί και ως μια απόπειρα συνάντησης τριών ετερόκλητων καλλιτεχνικών πρακτικών και σύνθεσης μιας –εν μέρει παιγνιώδους– αφήγησης για το σκοτεινό, το μύχιο, το άγνωστο και το στιγματισμένο.