Πέτρος Ευσταθιάδης, Gold Rush

Στην δεύτερη ατομική του έκθεση στην Αθήνα, ο Ευσταθιάδης εκθέτει σχεδόν ολόκληρη τη βραβευμένη σειρά Gold Rush (2016-2018), μία σειρά με μεγάλα φωτογραφικά έργα που αποτυπώνουν ένα ιδιοσυγκρασιακό σύμπαν από εφήμερα γλυπτά και κατασκευές, τα οποία ο καλλιτέχνης συναρμολογεί και στήνει από το μηδέν.

Στην σειρά αυτή ο Ευσταθιάδης δημιουργεί την αίσθηση μιας πόλης που αναπτύσσεται γύρω από την ιδέα του γρήγορου πλούτου, συνδέοντας το Λιπαρό, Πέλλας (τον τόπο καταγωγής του όπου στήνονται όλες αυτές οι περίτεχνες κατασκευές) με τον “Πυρετό του Χρυσού” του Κλόνταϊκ (Γιούκον, Καναδά) και της Καλιφόρνιας.

Πράγματι, ο νέος αγωγός φυσικού αερίου που έρχεται από το Αζερμπαϊτζάν περνώντας από την Ελλάδα, διέρχεται από το Λιπάρο, όπου οι ντόπιοι - στην πλειοψηφία τους αγρότες - σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεφύγουν από το οικονομικό αδιέξοδο βρέθηκαν να πουλάν τη γη τους υπογράφοντας συμβάσεις με την εταιρεία που έχει αναλάβει το έργο του αγωγού για το φυσικό αέριο.

Επιλέγοντας και συνθέτοντας προσεκτικά διάφορα ευτελή αντικείμενα ο Ευσταθιάδης δημιουργεί τις βασικές δομές ενός ταχέως αναπτυσσόμενου οικισμού. Κατασκευές όπως η γέφυρα, η τράπεζα, ο αγωγός ηλεκτρικού ρεύματος, ένα κατάστημα, οι θρόνοι για τους δημοτικούς άρχοντες ή μια εκκλησία επιδιώκουν να μεταφέρουν την αίσθηση μιας γρήγορα αναπτυσσόμενης αποικίας από χρυσοθήρες.

Ωστόσο, το Gold Rush του Ευσταθιάδη δεν αποπνέει τόσο την αίσθηση της απληστίας των χρυσοθηρών, όσο της αυταπάτης. Το όνειρο εξεύρεσης χρυσού τη σημερινή εποχή, η πεποίθηση ότι η ανακάλυψη ενός θησαυρού ή η γρήγορη απόκτηση χρημάτων θα διευκολύνει τη ζωή, αποτυπώνεται εδώ σαν μια καπιταλιστική φαντασίωση γεμάτη θεατρικότητα και την ίδια στιγμή σαν την πιο τρομακτική μαρτυρία των καταστροφικών συνεπειών του καπιταλισμού.

Οι σχολαστικές εγκαταστάσεις που παίρνουν τη μορφή τεράστιων γλυπτών αποσυναρμολογούνται πλήρως και καταστρέφονται μετά τη λήψη της κάθε φωτογραφίας. Επιβιώνοντας μονάχα ως ανάμνηση μέσα από τις φωτογραφίες, αφήνουν τον θεατή να αναρωτιέται: Πρόκειται άραγε για εικόνες που έρχονται από το μακρινό παρελθόν ή από ένα κοντινό - και τρομακτικό- μέλλον;

Έργα όπως το Preacher’ s House φέρουν αναφορές σε έργα κλασικών Αμερικάνων φωτογράφων της εποχής της Μεγάλης Ύφεσης όπως ο Walker Evans. Αν μελετήσει κανείς εικόνες κτιρίων και των δύο, μοιάζουν με σκηνικά που στέκουν επιβλητικά, σαν κούφιες προσόψεις βγαλμένες από το Χόλιγουντ. Μυθοπλασία ή πραγματικότητα, οι φωτογραφίες τους αποπνέουν μια μαγική αίσθηση ότι οι εικόνες αυτές γεννήθηκαν από αυθεντική αναγκαιότητα.