Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Γαλλίδας Μαϊμουνά Ντουκουρέ με κεντρική ηρωίδα την Αμί, μια 11χρονη Σενεγαλέζικης καταγωγής στα προάστια του Παρισιού (και στον προθάλαμο της εφηβείας), ξεκίνησε την πορεία του με ένα βραβείο σκηνοθεσίας στο τελευταίο φεστιβάλ του Sundance, πριν αποκτηθεί από το Netflix, όπου έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες προκαλώντας μια σειρά από αντιδράσεις που ήδη το έχουν σκεπάσει –αδίκως– με τον μανδύα του «αμφιλεγόμενου».
Η «παρεξήγηση» σε σχέση με το περιεχόμενο και τις προθέσεις του «Cuties», που έχει κορυφωθεί αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ, φτάνοντας μέχρι και σε επίσημες καταγγελίες από μέλη του Αμερικανικού Κογκρέσου, είχε ξεκινήσει ήδη από τον προηγούμενο μήνα με τη διαφημιστική αφίσα που είχε βγάλει στην κυκλοφορία η πλατφόρμα, απεικονίζοντας τις μικρές πρωταγωνίστριες με τις «σέξι» στολές που φοράνε στον ομαδικό διαγωνισμό χορού που συμμετέχουν στην ταινία.
Βροχή έπεσαν τότε οι επικρίσεις (από ανθρώπους που φυσικά δεν είχαν δει ακόμα την ταινία) προς το Netflix περί εκμεταλλευτικής σεξουαλικοποίησης μικρών κοριτσιών, υποχρεώνοντας το –πανικόβλητο από τη «λάθος» δημοσιότητα που προέκυψε– κανάλι να εκδώσει στις 20 Αυγούστου ανακοίνωση με την οποία δήλωνε απολογητικά τη βαθιά του λύπη για την ανάρμοστη αφίσα «που δεν αντιπροσωπεύει την ταινία».
Το "Cuties" είναι πάνω απ' όλα μια τρυφερή και διεισδυτική και ευαίσθητη και διαυγής και συγκινητική και εξαιρετικά καλογυρισμένη σύγχρονη ταινία γύρω από τα ναρκοπέδια μιας δύσκολης έτσι κι αλλιώς (προ)εφηβείας σε δύσκολους καιρούς
Ακολούθως μπήκε στο κυνήγι η Τουρκία, το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο της οποίας ανακοίνωσε στις 4 Σεπτεμβρίου (πέντε μέρες πριν από την πρεμιέρα της ταινίας) ότι θα δώσει εντολή στο Netflix να αποκλείσει την τοπική πρόσβαση στην ταινία «Cuties» επειδή «περιέχει εικόνες παιδικής εκμετάλλευσης». (Έχει βέβαια κανείς την υποψία ότι στην Τουρκία του Ερντογάν το πρόβλημα μπορεί να μην είχε να κάνει τόσο με τις «προκλητικές» σκηνές των νεαρών κοριτσιών που μιμούνται μια σεξουαλικότητα που δεν μπορούν ακόμα να αντιληφθούν όσο με τις αγωνιώδεις και τραυματικές απόπειρες της Αμί να αναπνεύσει μακριά από τα πιο μισογυνικά και καταπιεστικά έθιμα της ισλαμικής παράδοσης που την περικυκλώνουν).
Ο μεγάλος χαμός όμως περί της «σκανδαλώδους» εικονογραφίας της ταινίας διεξάγεται αυτές τις μέρες στην Αμερική όπου ποικίλοι φορείς, οργανώσεις γονέων αλλά και μέλη του Κογκρέσου όπως ο (πρώην υποψήφιος για το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων) Γερουσιαστής Τεντ Κρουζ, καλούν τους συνδρομητές της πλατφόρμας να την εγκαταλείψουν (με αιχμή το σύνθημα #CancelNetflix) και συγχρόνως ζητούν από τις αρχές να διερευνήσουν «κατά πόσο το Netflix, τα στελέχη του ή τα άτομα που εμπλέκονται στην παραγωγή της ταινίας "Cuties" έχουν παραβιάσει την ομοσπονδιακή νομοθεσία ενάντια στην παραγωγή και κυκλοφορία υλικού παιδικής πορνογραφίας».
Αυτήν τη φορά όμως το Netflix δεν απολογήθηκε. Αντιθέτως, φέρεται να δηλώνει μέσω μιας νέας ανακοίνωσης ότι πρόκειται «για έναν κοινωνικό σχολιασμό ενάντια στην σεξουαλικοποίηση των παιδιών, για μια βραβευμένη ταινία, για μια δυνατή ιστορία σχετικά με τις πιέσεις που αντιμετωπίζουν τα νεαρά κορίτσια από την κοινωνία και από τα social media καθώς μεγαλώνουν – και θα ενθαρρύναμε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται γι' αυτά τα θέματα να δει την ταινία».
Τι να πει κανείς για το μέγεθος της υποκρισίας εκ μέρους μιας κουλτούρας (της αμερικανικής κυρίως, αλλά όχι μόνο) που έχει γεννήσει θεσμούς όπως τα παιδικά καλλιστεία κοριτσιών που εμφανίζονται ως πρόωρα μικρομέγαλα και ενός κόσμου που έχει παραλύσει (και παρανοήσει) από τον μπαμπούλα της παιδοφιλίας, αλλά συγχρόνως ανέχεται την πλήρη σεξουαλικοποίηση ανήλικων ποπ σταρ (η Billie Eilish είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας).
Το «Cuties» (έτσι ονομάζεται το χορευτικό γκρουπ των μικρών «ατίθασων» πρωταγωνιστριών) είναι πάνω απ' όλα μια τρυφερή και διεισδυτική και ευαίσθητη και διαυγής και συγκινητική και εξαιρετικά καλογυρισμένη σύγχρονη ταινία γύρω από τα ναρκοπέδια μιας δύσκολης, έτσι κι αλλιώς, (προ)εφηβείας σε δύσκολους καιρούς και αναρωτιέται κανείς σε τι κόσμο ζούμε ώστε να παρεξηγηθεί αγρίως ότι ασπάζεται αυτό που προφανώς καυτηριάζει: τις δυσχερείς κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, δηλαδή, που οδηγούν τα μικρά αυτά κορίτσια να αναζητήσουν διέξοδο, αλλά και στους ρόλους που έχει επιφυλάξει γι' αυτά η πατριαρχική παράδοση, χωρίς να μπορούν όμως να ξεχωρίσουν τη διαφορά «ανάμεσα στην απελευθέρωση και την εκμετάλλευση, ανάμεσα στην ανεξαρτησία και στη μίμηση», όπως πολύ εύστοχα σημειώνει στο κείμενό του για την ταινία ο κριτικός του New Yorker, Ρίτσαρντ Μπρόντι.
Αξίζουν πραγματικά πολλά συγχαρητήρια στις πολύ νεαρές πρωταγωνίστριες για τις γενναίες και αυθεντικές ερμηνείες τους σε μια ταινία που αποφεύγει τον διδακτισμό, τις ηθικολογίες, τις εύκολες επικρίσεις και τα ξεκάθαρα μηνύματα. Και έτσι πρέπει.
σχόλια