Ιδιαίτερα προβληματισμένος για τις επιπτώσεις της πανδημίας κορωνοϊού σε παγκόσμια, μεσομακροπρόθεσμη κλίμακα, εμφανίζεται ο Ισραηλινός ιστορικός και συγγραφέας εμφανίζεται Γιουβάλ Νώε Χαράρι.
Μιλώντας στο κεντρικό δελτίο της ΕΡΤ, ο συγγραφέας προβλέπει πως οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία θα είναι δυσμενέστατες και «τα χειρότερα έπονται»: «Μια μεγάλη οικονομική κρίση βρίσκεται μπροστά μας. Οι χώρες ξοδεύουν τρισεκατομμύρια δολάρια. Θα υπάρξει ημέρα που θα το πληρώσουμε. Είναι ένα τεράστιο πάρτι όπου όλοι ξοδεύουν», τονίζει εμφατικά, υπογραμμίζοντας πως θα έπρεπε να έχει ήδη καταστρωθεί ένα σχέδιο αντιμετώπισης των μελλοντικών επιπτώσεων.
Για τις ισχυρότερες χώρες, το εμπόδιο ίσως ξεπεραστεί αλλά η εικόνα θα είναι πολύ διαφορετική στα μικρότερα κράτη: «Χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Κίνα, πιστεύω ότι θα το ξεπεράσουν με κάποιον τρόπο, όμως πολλές χώρες ίσως καταρρεύσουν ολοκληρωτικά» εκτιμά ο Χαράρι. «Δεν υπάρχουν ενήλικες στο δωμάτιο».
Σημαντικές και μόνιμες θα είναι και οι επιπτώσεις από την ψηφιακή μετάβαση: «Μακροπρόθεσμα ο κόσμος θα γίνει πιο ψηφιακός και ελεγχόμενος», λέει ο Χαράρι, προβλέποντας ότι «όλα θα γίνονται μέσω του Διαδικτύου και όλα θα καταγράφονται.»
«Η επιτήρηση μπορεί να μας βοηθήσει. Αν ελέγχεις την υγεία του πληθυσμού διαρκώς, μπορείς να σταματήσεις την πανδημία, ευκολότερα και πιο γρήγορα. Όμως το μειονέκτημα είναι ότι μπορεί να αποτελέσει τη βάση για χειρότερα αυταρχικά καθεστώτα, απ' ό,τι έχουμε συναντήσει ποτέ στην Ιστορία.»
Ερωτηθείς για την αντιμετώπιση της πανδημίας από την Ελλάδα, ο Χαράρι εκτιμά πως η χώρα έχει αντιδράσει καλύτερα από γειτονικά κράτη όπως η Τουρκία και η Ιταλία, ή ακόμα και από υπερδυνάμεις όπως οι ΗΠΑ. «Η Ελλάδα έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, σε σχέση με γείτονες χώρες όπως η Τουρκία και η Ιταλία, ακόμα και σε σχέση με υπερδυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ».
Κλείνοντας, ο Χαράρι μιλά για την κεντρική ιδέα του τελευταίου βιβλίου του: «Τα έθνη, οι θρησκείες, οι επιχειρήσεις, το χρήμα, οι ιδεολογίες, αποτελούν όνειρα των νεκρών, θαμμένα από καιρό και εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτά. Αυτό ερευνά το βιβλίο.»
Τον Απρίλιο, ο Χαράρι αναρωτιόταν κατά πόσο η πανδημία θα αλλάξει τη στάση μας απέναντι στον θάνατο.
«Κάθε φορά που κάποια καταστροφή σκοτώνει πολλούς ανθρώπους –αεροπορικό ή σιδηροδρομικό δυστύχημα, πυρκαγιά, τυφώνας– τείνουμε να το αντιμετωπίζουμε ως ανθρώπινο σφάλμα που θα μπορούσε να αποτραπεί παρά ως θεϊκή τιμωρία ή ως αναπόφευκτη φυσική καταστροφή. Αν η εταιρεία δεν είχε περικόψει τον προϋπολογισμό ασφαλείας, αν ο δήμος ή η πολιτεία είχαν λάβει μέτρα για το ενδεχόμενο πυρκαγιάς, αν η κυβέρνηση είχε στείλει βοήθεια πιο γρήγορα, αυτοί οι αδικοχαμένοι άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Στον 21ο αιώνα, ο μαζικός θάνατος έχει καταστεί άμεση αιτία δικαστικών αγωγών και εισαγγελικών ερευνών».
«Ο Covid-19 δεν αποτελεί εξαίρεση σ' αυτό τον κανόνα. Η κρίση θα αργήσει να τελειώσει, το παιχνίδι όμως των αλληλοκατηγοριών έχει ήδη ξεκινήσει. Παρακολουθούμε διάφορες χώρες να κατηγορούν η μία την άλλη και πολιτικούς να ρίχνουν την ευθύνη στους αντιπάλους τους σα να πετάνε χειροβομβίδα χωρίς περόνη».
σχόλια