Ο Φώντας

Με αφορμή τη σχέση ενός ζευγαριού, του Βούλη και της Αριστέας, ο Μήτσος Ευθυμιάδης, με συγγραφική μαεστρία ανέδειξε τη σχέση του εκμεταλλευτή και του εκμεταλλευόμενου. Ο Βούλης, ένας άχρηστος σύζυγος, παρασιτεί εις βάρος της Αριστέας. Συντηρεί και παρατείνει την κατάσταση αυτή προς όφελός του, χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα παραπλάνησης. Ένα από αυτά είναι και ο Φώντας. Πρόσωπο ανύπαρκτο, όμως κεντρική αναφορά του έργου. Ο «Φώντας» συμβολίζει τις φρούδες ελπίδες, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, τις αυταπάτες, οτιδήποτε προβάλλει ως κοινωνικό εμπόδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου και της κοινωνίας.

Δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Μήτσου Ευθυμιάδη (2003), το έργο του, αποκαλύπτει τη διαχρονική του αξία, τους πολιτικούς συμβολισμούς του. Στη σκηνική μεταφορά του «Φώντα» σήμερα, είναι αναγκαίο να τονιστεί αυτή η συμβολική του διάσταση με λιτά -σκηνικά και εκφραστικά μέσα και με τη θεατρική επαγρύπνηση ηθοποιών και κοινού. Έτσι η παράσταση προσφέρεται ως ακατέργαστη πρώτη ύλη που πρέπει να την επεξεργαστεί το ίδιο το κοινό. Αυτός είναι ο στόχος της σκηνοθετικής γραμμής, την οποία υπογράφει η Αγγελική Ξένου.