Graffito, όπως άγριο

Η ολοκληρωτική αποδόμηση μιας τυπικά δημοκρατικής κοινωνίας λόγω αιφνίδιας θανατηφόρας ασθένειας στη Βουλή αποτελεί ιδανική ευκαιρία για να καταλάβουν την εξουσία πραξικοπηματικά η σέχτα των Μαυροφορεμένων σε συνεργασία με την Αυτοκέφαλη εκκλησία και την Τηλεόραση, που αρθρώνει το λόγο των εξουσιαστών. Τη νέα τάξη πραγμάτων βλέπουμε μέσα από τις ζωές τεσσάρων σοφά επιλεγμένων  χαρακτήρων δοσμένων με το μοναδικό χιούμορ του Μάτεσι.

Ενός τραπεζικού υπαλλήλου μετά της συζύγου του, ζεύγος μάλλον αστικό της εννοούμενης ως «καλής κοινωνίας» και ενός καλλιτέχνη, που έχει να βγει από το σπίτι 4 χρόνια περιμένοντας την έμπνευση και  της δικής του συζύγου, άριστο δείγμα δημοσίας υπαλλήλου. Μαζί με την κατάρρευση της άλλοτε δημοκρατικά φερόμενης κοινωνίας καταρρέει και ολόκληρο το  σύστημα σχέσεων και αξιών των ανθρώπων.

Ο έρωτας δεν χωράει πουθενά, το μητρικό και το πατρικό πρότυπο είναι πιο απειλητικά από ποτέ. Τα παιδιά δεν αποτελούν ελπίδα αλλά πιθανούς καταδότες. Υπάρχουν μόνο εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι.

Η ελευθερία και η αυτοδιαχείριση μετρούν τις τελευταίες τους ανάσες. Κάθε νέο μέτρο που επιβάλλει η Τηλεόραση, και οι πολίτες δέχονται μοιρολατρικά είναι απλά ένα σκαλοπάτι για να πάνε στο επόμενο, ακόμα πιο σκληρό μέτρο, κι ύστερα στο επόμενο, μέχρι που η μόνη ελευθερία που τους εκχωρείται είναι να στέκονται ακίνητοι, φιμωμένοι, παίρνοντας το πολύ 2 ανάσες το λεπτό.