Ενέδρες της Ζωής – Λούλα Αναγνωστάκη mixage

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει μια θεατρική σύνθεση πάνω στη δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη με τίτλο Ενέδρες της Ζωής - Λούλα Αναγνωστάκη mixage, σε κείμενο και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, 1 και 2 Ιουνίου στα Προπύλαια του θεάτρου με ελεύθερη είσοδο.

Οι ηθοποιοί Κώστας Βασαρδάνης, Μάνος Καρατζογιάννης, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιώργος Ντούσης, Σοφία Ολυμπίου, Λένα Παπαληγούρα και Νικόλας Στραβοπόδης αναμετριούνται με το έργο της Αναγνωστάκη σε μια παράσταση που καταλαμβάνει τον προαύλιο χώρο του ΔΘΠ, ανοίγοντας το δρόμο και σε άλλες ανάλογες θεατρικές δράσεις.

Οι Ενέδρες της Ζωής – Λούλα Αναγνωστάκη mixage προσεγγίζει με ευαισθησία το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη κι αντλεί το περιεχόμενό της από μερικά από τα πιο σημαντικά έργα της δραματουργίας της. Ο τίτλος της είναι δανεισμένος από το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη Εσύ μόνο το ξέρεις.

Με αφετηρία τη φωνή της συγγραφέως να απαγγέλει μέρος του μονολόγου της Ο Ουρανός Κατακόκκινος - ανέκδοτο ηχητικό τοκουμέντο, που παραχωρεί η ίδια για την παράσταση - και όχημα το τελευταίο έργο της Σε σας που με ακούτε, που είχε παρουσιαστεί το 2003 από τη Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή η παράσταση Ενέδρες της Ζωής - Λούλα Αναγνωστάκη mixage επιχειρεί να αναδείξει τη διαχρονικότητα του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης σημειώνει για την παράσταση Ενέδρες της Ζωής - Λούλα Αναγνωστάκη mixage:

Η μεταπολεμική Ελλάδα (Νίκη, Συναναστροφή), η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης (Το ταξίδι μακριά, Ο Ήχος του Όπλου και η Κασσέτα) και η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα (Σε σας που με ακούτε) αποτελούν τις τρεις θεματικές ενότητες του κειμένου μαζί με μια ξεχωριστή ενότητα για τον Κάρολο Κουν και το Γιώργο Χειμωνά, τις δύο βασικότερες επιρροές της Αναγνωστάκη στη δραματική της γραφή.

Νέοι ηθοποιοί, που έχουμε συνεργαστεί ξανά μεταξύ μας θελήσαμε να πραγματοποιήσουμε ένα αφιέρωμα στη δραματουργική μας ρίζα, στο θέατρο της Αναγνωστάκη, αλλά και να ερευνήσουμε το πολιτικό περίγραμμα, που διατρέχει το έργο της τα τελευταία πενήντα χρόνια σε μια προσπάθεια να καταλάβουμε πως φτάσαμε ως εδώ.

Προσωπικές ιστορίες που ξεχωρίζουν μέσα από το πλήθος σε ένα διαρκώς απειλούμενο δημόσιο χώρο υπογραμμίζουν την αξία της ατομικότητας και της χειραφέτησης, όπως αυτή ορίζεται από την αξία της φαντασμαγορίας, της δυνατότητας δηλαδή να μπορεί κανείς να αφηγηθεί το δικό του βίωμα.