Είναι ένας τρελός, τρελός, τρελός κόσμος

Μία γυναίκα στο Μανχάταν, αναστατώνεται από την ανακάλυψη της πρώτης άσπρης τρίχας μέσα στα μαλλιά της. Ταράζεται. Με αγωνία κολλάει το κεφάλι της πάνω στον καθρέπτη. Γουρλώνει τα μάτια της. Εστιάζει με προσοχή. Προσπαθεί να επιβεβαιώσει – ή μάλλον ελπίζει να ακυρώσει τη διαπίστωσή της. Όχι, δεν υπάρχει καμία άσπρη τρίχα πάνω στο δικό της κεφάλι. Αυτή είναι ακόμα είκοσι (στα χαρτιά εικοσιοκτώ).

Ένα αγόρι σέρνεται στο πλευρό της μητέρας του, που μόλις έχει δεχτεί τα αδέσποτα πυρά ενός βρετανού στρατιώτη στο Αφγανιστάν. Τρέμει από το φόβο. Πιέζει με αγωνία το αίμα μέσα στις πληγές της και τη βαστά με όλη του τη δύναμη. Σκίζει μία λωρίδα ύφασμα από τα ρούχα του, ενώ η μητέρα του ξεψυχάει. Πραγματικά ξεψυχάει. Πεθαίνει. Ένα άψυχο κορμί. Το αγόρι δένει τις πληγές της, παλεύει ακόμα.

Από το μυαλό του δε μπορεί καν να περάσει η σκέψη της απώλειας (σε λίγο καιρό θα μάθει να ζει ολομόναχο στα συντρίμμια).

Τούτος ο κόσμος μαζί με όλους τους φυσικούς και τεχνητούς νόμους, με τους τόσους κανόνες και την ανελέητη λογική του, παραμένει τόσο  παράλογος.