ΕΓΚΑΤΑλελειμμένοι

Μια πολύκροτη δίκη της δεκαετίας του '90 αποτελεί την πηγή έμπνευσης του νέου θεατρικού έργου του Δημήτρη Φοινίτση που εκτυλίσσεται στην αποθήκη ενός ιστορικού εκδοτικού οίκου στην καρδιά της πόλης. Ένα σπονδυλωτό έργο για δύο ηθοποιούς με έξι καταθέσεις μαρτύρων και μία ζωντανή σύνδεση από το Μέγαρο των Δικαστηρίων. Μια παράσταση της ομάδας παραστατικών τεχνών προΤΑΣΗ.

Δύο πρόσωπα διασταυρώνονται τυχαία και άκρως επεισοδιακά. Η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσά τους, είναι μια σχέση ανάγκης και αλληλεξάρτησης με διαφορετικά –αντικρουόμενα- κίνητρα. Εκείνος γρήγορα θα της αποκαλύψει πως την επιθυμεί. Εκείνη θα του ζητήσει επίμονα να της αφαιρέσει τη ζωή.

Άνθρωποι απομονωμένοι σε μια πόλη που σφύζει από ζωή. Αποξένωση, μη επικοινωνία, προβλήματα γάμου, αδυναμία κατανόησης του άλλου μα και συνεννόησης, παραίτηση από τη ζωή, επιθυμία για θάνατο. Η συγκαλυμμένη βία, το αποσιωπημένο οικογενειακό παρελθόν, η τραυματική παιδική ηλικία, η σταδιακή απελευθέρωση θυμού και απωθημένων πυροδοτούν την γραφή και εμφανίζονται ως βασικοί άξονες του έργου.

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, εγκαταλελειμμένοι από τον συνάνθρωπο. Η κοινωνία της αδιαφορίας σε όλο της το μεγαλείο μέσω των προσώπων που παρελαύνουν από το Δικαστήριο. Καταθέτουν τη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα, διαμέσου μαρτυριών της τυπικότητας ή της αυστηρής τυπολατρίας. Κανείς δεν ασχολείται με τον άλλο, ο καθείς με τον εαυτό του. Αυτό είναι το πάνθεον της σημερινής κοινωνίας που αναγνωρίζει το έργο, σε μη καθορισμένο γεωγραφικό πλαίσιο.

Πέρα από ηθογραφικές δραματοποιήσεις, το κείμενο εστιάζει στον ψυχικό απόηχο των ηχηρών γεγονότων παρά στα γεγονότα αυτά καθαυτά. Η μυθοπλασία υπερτερεί συντριπτικά της ειδησεογραφίας τοποθετώντας ευθέως το πρωτοπαρουσιαζόμενο δραματικό κείμενο στην κατηγορία του «docudrama».