Στον Κήπο, τρίτη παραγωγή της νεανικής και ήδη πολυβραβευμένης ομάδας Hiato, συγχωνεύονται, αλληλεπικαλύπτονται και αναδεικνύονται με την ίδια ένταση η νόσος του Αλτσχάιμερ και η συλλογική λήθη, η ιστορία μιας χώρας και η περιπέτεια μιας οικογένειας, η αλήθεια και η σχετικότητά της, η πραγματικότητα και η μυθοπλασία, ο ηθοποιός και ο θεατρικός χαρακτήρας.
Τρεις εποχές, τρεις ιστορίες και μία οικογένεια συνυπάρχουν πάνω σε μια διαρκώς περιστρεφόμενη σκηνή, στρωμένη με γρασίδι και περιτοιχισμένη από χάρτινες κούτες. Ανοίγοντας τις κούτες αυτές, στοιβάζοντάς τες ή παλεύοντας μαζί τους, οι ήρωες του έργου στροβιλίζονται αέναα στο χρόνο και τις αναμνήσεις.
1938: Ο Tιάγκο και η Φερνάντα παίρνουν διαζύγιο και μοιράζουν τα ενθύμια της κοινής ζωής τους.
1979: Ο Tιάγκο, καταπονημένος από τη νόσο Αλτσχάιμερ, γιορτάζει με τις κόρες του τα γενέθλιά του, λίγο πριν μεταφερθεί σε οίκο ευγηρίας.
2011: Η εγγονή του Tιάγκο και μια οικιακή βοηθός τακτοποιούν το εγκαταλειμμένο πατρογονικό σπίτι.
Με ένα σπαρακτικό λυρισμό και έναν αδιαπραγμάτευτο ανθρωπισμό, ο νεότατος και ραγδαία ανερχόμενος σκηνοθέτης και συγγραφέας Λεονάρντο Μορέιρα (γενν. 1983) αποτίνει με τον Κήπο του έναν ιδιοσυγκρασιακό φόρο τιμής στο Βυσσινόκηπο του Άντον Τσέχοφ.
σχόλια